Porwała mnie mafia, a "Ojciec Chrzestny" zaatakował narząd słuchu...

Grafika: www.audioteka.pl

„Ojca Chrzestnego” nikomu polecać nie trzeba – kto czytał książkę wie, że to majstersztyk, do którego zachęta jest absolutnie zbędna - po prostu literatura z górnej półki. Dlatego trudno ubrać w słowa coś tak niezwykłego. Puzo świetnie wykreował grupę bohaterów, których osadził w mafijnym świecie pełnym jasno sprecyzowanych zasad. Przyznaję, że nie czytałam wcześniej książki – „Ojciec Chrzestny” trafił do mnie w wersji audiobooka. I w tym miejscu pozostaje mi również roztoczyć same zachwyty. To jeden z najlepszych audiobooków z jakim się zetknęłam – czytany z podziałem na role. Przygotowany po mistrzowsku z doborową obsadą – w roli Dona Corleone sam Janusz Gajos. Towarzyszą mu między innymi: Krzysztof Banaszyk, Łukasz Simlat, Adam Woronowicz, Kamilla Baar, Tomasz Kot, Borys Szyc, Olga Bołądź, Wojciech Mecwaldowski.

Słuchowisko zostało podzielone na rozdziały, które spajają krótkie fragmenty muzyczne znakomicie oddające atmosferę książki. Pan Krzysztof Banaszyk występuje w roli narratora i robi to wyjątkowo dobrze. Warto zwrócić też uwagę na rolę kreowaną przez pana Konopkę, który spektakularnie sapie – oczami wyobraźni po prostu widać tego zasapanego grubasa jakim jest Peter Clemenza. Nie sposób opisywać wszystkich postaci, ponieważ jest ich tam całe mnóstwo i każda zyskała nowe wcielenie dzięki aktorom, którzy w tym rewelacyjnym słuchowisku wystąpili. 
Audioteka.pl umieściła "Ojca Chrzestnego" w zakładce - bestsellery wszech czasów; audiobook ma świetne opinie i z pewnością zainwestowane w jego zakup złotówki nie są wyrzuconymi w przysłowiowe błoto. To dziewiętnaście godzin słuchania, więc jest to niewątpliwie wyzwanie, ale to wyzwanie akurat warto podjąć – jak dla mnie genialnie spędzony czas. Polecam.

Reżyseria słuchowiska: Krzysztof Czeczot

Kompozycja muzyki: Adam Walicki

Poradnik pozytywnego myślenia, czyli wariat atakuje ;)

Grafika: www.audioteka.pl

Tytuł sugeruje, że mamy do czynienia z kolejną „fantastyczną” pozycją, która ma nas wznieść na wyżyny optymizmu. Książka nie jest poradnikiem – to wciągająca opowieść o poczciwym wariacie o imieniu Pat. „Na podstawie powieści „Poradnik pozytywnego myślenia” powstał scenariusz filmu pod tym samym tytułem. Główne role zagrali Bradley Cooper (Pat) oraz Jennifer Lawrence (Tiffany). Partnerują im Robert De Niro (ojciec Pata) i Jacki Weaver (matka głównego bohatera). Wszyscy otrzymali za te role nominacje do Oscara, a sam film zebrał ich aż 8. Jennifer Lawrence została uhonorowana Złotym Globem.” (www.audioteka.pl) 

Filmu nie widziałam, ale chętnie po niego sięgnę, mając jednak świadomość tego, że adaptacja filmowa nigdy nie oddaje prawdziwego klimatu książki.

Na co się natkniemy czytając „Poradnik pozytywnego myślenia” autorstwa Matthew Quick’a?

Główny bohater - Pat zostaje wypuszczony z „niedobrego miejsca” jak pieszczotliwie nazywa dom wariatów. Mama zabiera go do domu. Tam nasz bohater zmierzy się między innymi z ojcem, z którym, mówiąc delikatnie, ma ciężkie relacje. Swoje codzienne życie Pat realizuje w nietypowy sposób… Owładnięty obsesją wykonywania ćwiczeń fizycznych żyje nadzieją, że wróci do żony Nikki. Pat urządza sobie: sesje nawadniające - stara się pić piętnaście litrów wody dziennie oraz dziesięciogodzinne treningi, które zawierają elementy szesnastokilometrowego biegu w celu pozbycia się jednego centymetra zwisającej skóry na brzuchu. Biega w worku na śmieci rozkoszując się zachodami słońca. Odkąd jest w stanie rozłąki z żoną schudł dwadzieścia kilogramów. (Nic tylko podziwiać moje drogie panie – receptura na zrzucenie zimowych zapasów tłuszczowych jak ta lala ;)) Oddający się czytaniu powieści, które mają przybliżyć go do żony, szuka łatwych do zacytowania fragmentów, by móc zarzucić np. Hemingway’em i zdobyć uznanie przyjaciół małżonki. Główny bohater ekspresyjnie reaguje również na niektóre rodzaje muzyki, które wywołują u niego zwierzęce napady. Pat to postać obok której nie przechodzi się obojętnie; w tym jego wariactwie jest jakaś głębsza logika wbrew logice. Oczywiście w powieści nie mogło zabraknąć kobiety, która namiesza w życiu Pata. To Tiffany, która obarczona pokręconą burzą w mózgu, staje się istotnym elementem układanki. Dla miłośników sportu też coś się znajdzie – sporo wątków autor powieści poświęca radosnemu kibicowaniu ulubionej drużynie "Orłów". Książka wciąga i jest jak najbardziej wskazana na poprawę samopoczucia tym, którzy ugrzęźli w przesileniu wiosennym i nie wiedzą jak z niego wyjść. Ja Pata obdarzyłam „miłością” od pierwszego wejrzenia - to moja swoista bratnia dusza w męskim wcieleniu ;) Ładunek pozytywnych wibracji jest tutaj spory i gęba się sama cieszy przy czytaniu czy słuchaniu.

„Poradnik pozytywnego myślenia”, dzięki uprzejmości Audioteki, zaliczyłam uszami, do których docierał świetnie wpisujący się w klimat głos pana Zbigniewa Zamachowskiego. 

Polecam :)

Być córką w teorii i praktyce...

Grafika: www.pixgood.com i Kobicina Miejska

Księgi i inne papierzyska poświęcone teoriom o tym, jak być matką i córką pewnie zapchałyby niejeden gmach. Życie pisze swoje scenariusze i mądre księgi ma tam, gdzie wszystkie organizmy żywe mają zakończenie układu pokarmowego.

Matką nie jestem i pewnie nie będę – nic mi nie tyka i nie dzwoni w okolicy narządów rodnych, ale mam specjalny dzwonek w głowie, który skutecznie zniechęca mnie do podjęcia się tej roli: nie chcę być matką podobną do własnej matki. Jestem córką rodziców, którzy nie dostali instrukcji obsługi do swojej córki lub dostali tylko nie chciało im się przeczytać ze zrozumieniem. 

Nadopiekuńcza, a zarazem chłodna emocjonalnie matka i ojciec, który ojcem został z przysłowiowego przypadku to mieszanka, która nie rokowała dobrze. Nigdy nie usłyszałam, że mnie kochają, że są ze mnie dumni, że jestem śliczna, że jestem mądra i tych innych słów, które swojemu dziecku, niezależnie od wieku, powinno się mówić, żeby dziecko nie musiało czynić rozważań typu: jeżeli umrę to i tak nikt nie zauważy…? 

Byłam dzieckiem trzymanym na krótkiej smyczy zanim zrobiłam cokolwiek co wymagałoby w ogóle zastosowania smyczy w moim „wychowaniu”. Rosłam, a moje poczucie własnej wartości było dla mnie tworem tak abstrakcyjnym jak wytworzenie energii atomowej z ziemniaka. Im więcej miałam lat, tym częściej przesiadywałam w swoim światku stworzonym na potrzeby jako takiego funkcjonowania w społeczeństwie. Pieczołowicie pielęgnowałam w sobie nienawiść do matki, do ojca i samej siebie. W domu pełnym sztucznych relacji, który był z pozoru normalny i szczęśliwy, zamordowano we mnie umiejętność okazywania uczuć, nie potrafiłam się cieszyć z sukcesów, z tego kim jestem, jaka jestem, po co jestem i tak dalej. Jednak matka natura postanowiła ze mnie zakpić i wyposażyła mnie w cechy, które miały się nijak do kogoś kto nie marzył o staniu w świetle reflektorów, bo wychodził z założenia, że nie jest mu to do szczęścia potrzebne. Byłam cholernie ambitna, uparta i paradoksalnie – pazernie zdobywałam kolejne laury, które i tak nie przedstawiały dla mnie żadnej wartości. Chciałam być kimś niepodobnym do rodziców, którzy edukację zakończyli na szkole zawodowej, a cały świat ich wewnętrznych przeżyć ograniczał się do pracy w państwowym zakładzie i telewizora. 

Niestety brakowało mi jednej rzeczy, której sama nie byłam w stanie zdobyć – skrzydeł. Byłam córką rodziców, którzy powołali ją na świat i zapomnieli, że córce trzeba doprawić skrzydła, na których wzniesie się napędzana miłością, wsparciem, zrozumieniem, akceptacją. Bez skrzydeł ciężko latać… Swoje skrzydła zbudowałam z piór, które dostałam od obcych ludzi. To od nich po raz pierwszy usłyszałam słowa, które powoli zaczęły budować moje poczucie własnej wartości. Okazało się, że jednak jestem coś warta i nie przypominam szarej, bezkształtnej masy, której nikt nie zauważa. 

A moi rodzice… Dziś są starszymi ludźmi, a ja nigdy nie wpadłam na pomysł, by zrobić im pranie mózgów i wykład na temat ich nieudolnego rodzicielstwa. Nie miałam odwagi, było mi ich żal i znalazłam miliony powodów, żeby ich usprawiedliwić. Jestem tylko przykładem na to, jak w praktyce można wytworzyć „zepsutą” córkę, która do końca swoich dni będzie musiała nad sobą pracować i powtarzać jak mantrę, że jest niezwykłym, cudownym, niepowtarzalnym człowiekiem, który miał w życiu małego pecha. Nad rozlanym mlekiem wiecznie płakać nie można - trzeba się otrzepać i lecieć dalej na tych, nieco innych, skrzydłach.

"Fantastyczna czterdziestka! Poradnik pozytywnego życia." Hmm...

Grafika: www.audioteka.pl

Czterdzieste urodziny… Fascynuje mnie jakaś sztuczna aura, rodem z krainy czarownic na miotłach, panująca wokół tego wydarzenia. Ileż to planów na czterdziestkę ludzie mają, czego to nie zrobią, czego to nie zmienią – ich ryk słychać aż na kole podbiegunowym. Dlatego jak widzę książkę, w dodatku w formie audiobooka, pt. „Fantastyczna czterdziestka! Poradnik pozytywnego życia” to oczywiście się rzucam - spragniona nowych, fantastycznych wieści na temat tych biednych czterdziestolatków. Sama niedługo dostąpię tego zaszczytu i zasilę rzesze przedstawicieli gatunku Homo sapiens, którym tak „sędziwego” wieku udało się dożyć.

Zabrałam się więc do słuchania nagrania licząc na dobrą zabawę i nakarmienie się sporą dawką optymizmu, bo w końcu miało być pozytywnie. Pierwszy rozdział lekko zbił mnie z tropu: „Śmierć - życie wieczne czy „pstryk” i koniec?" I już wiedziałam, że z tym poradnikiem się niestety nie polubimy. Męczyłam się przez kolejne rozdziały łudząc się, że jednak coś odkryję. Staram się nie skreślać niczego patrząc tylko na okładkę czy czytając pierwszy rozdział, ale w tej książce nie odnalazłam się zupełnie. Do moich uszu trafiła gromada słów o zabarwieniu bezpłciowym. Sama nie napisałam nigdy książki, ale gdybym stworzyła poradnik pod tytułem: „Fantastyczna czterdziestka! Poradnik pozytywnego życia” to chyba zależałoby mi, przede wszystkim, na tym, żeby czytający czy słuchający miał jak najczęściej uśmiech na twarzy, zapamiętał jakieś fragmenty, chciał je cytować czy też zechciał sięgnąć po kolejne dzieła mojego autorstwa.

Myśląc o tym poradniku przychodzi mi do głowy tylko jedno słowo: PRZECIĘTNY. Poza tym, według mnie, jest doskonałym przykładem na to, że nie wszyscy nadają się do czytania książek – dość mocno irytowała mnie barwa głosu czytającej, która dodatkowo, z uporem maniaka, słowo „wreszcie” wypowiadała jako „wreście”. Wyłapałam też inne drażniące moje ucho zgrzyty, których tutaj nie będę przytaczać. 

Natomiast w Internecie można znaleźć takie informacje na temat tej pozycji:

„40 lat minęło jak jeden dzień... - i już! Możesz się martwić albo uświadomić sobie, że... Życie zaczyna się po czterdziestce - zatem wreszcie możesz zacząć świadomie i radośnie je przeżywać! Chcesz czy nie, kiedyś dopadnie Cię ten moment - przekroczysz umowny próg pomiędzy młodością i dojrzałością, spojrzysz w kalendarz i zobaczysz, że masz już 40 lat. Wtedy zadasz sobie pytanie: jak chcę spędzić resztę swojego życia? Czterdziestka to świetny czas na refleksję: część życia jest za Tobą, samodzielnie podejmujesz decyzje i odpowiadasz za swoje wybory. Może czas w końcu zrobić pierwsze podsumowanie i przyjrzeć się bilansowi? Co zostawić, co zmienić, a na co szkoda Twojej energii i Twojego czasu? Na te pytania każdy musi odpowiedzieć sobie sam, ale warto wcześniej przeczytać książkę dwojga specjalistów od przywracania życiowej harmonii. Autorzy pokazują, jak można odzyskać kontrolę nad swoim życiem. W tej zabawnej i mądrej książce znajdziesz inspirację, wypowiedzi konkretnych osób oraz rozważania dotyczące najważniejszych obszarów ludzkiej egzystencji: duchowych i fizycznych relacji międzyludzkich, dzieci, pracy, seksu i sensu - wszystko po to, by zorientować się, co można ustawić inaczej i na co spojrzeć z nowej perspektywy. Dzięki temu zmierzysz się ze swoim doświadczeniem i... zaczniesz wreszcie żyć tu i teraz. Przecież chcesz cieszyć się życiem w pełni przez następne 40 lat?” (www.empik.com)

„Książkę przeczytałem jednym tchem jadąc pociągiem z Katowic do Warszawy. Wiadomo jak to w naszych pociągach, albo za ciepło, albo za zimno, nieszczelne okna, śmierdzi z ubikacji, ale taki mamy klimat :). Podczas tej długiej podróży książka Bogdana i Agnieszki dała mi możliwość całkowitego zapomnienia o tych niedogodnościach. Po prostu byłem tylko ja i ta pozycja, a wszystko co było niesprzyjające dokoła na czas czytania całkowici zniknęło. Tego samego dnia wracałem pociągiem z Warszawy do Katowic, pociąg był taki sam albo nawet i gorszy, niestety nie miałem już nic do czytania bo wyczytałem w drodze do stolicy, a na dworcu byłem w niedoczasie i nic nie kupiłem. Jakież było moje zaskoczenie, że w tej mojej drodze powrotnej nie czułem już dyskomfortów materialnych podróży, a w mojej głowie zagościł pozytyw i kolorowe spojrzenie na wszystko co mnie otacza. Opinię tą piszę kilka dni po podróży, a objawy cały czas się utrzymują, wprost zarażam nimi wszystkich dookoła. Dziękuję serdecznie autorom za tak wartościową lekturę, czekam na więcej, jestem wdzięczny za wszystko. Wierny czytelnik i fan. Jak kupisz książkę to zaraz po przeczytaniu daj ją komuś innemu, aby w jego życie też weszło na wyższy poziom, ja właśnie tak zrobiłem i grono szczęśliwców się powiększa i błyszczy. Jeszcze raz dziękuję.” (www.empik.com)

Może ja jakaś dziwna jestem i kunsztu literackiego docenić nie potrafię?

Audiobook pochodzi ze strony: www.audioteka.pl