Gdy nie ma co do gara włożyć, a kiszki marsza grają...

W ramach wspomożenia tych, których wena kulinarna opuściła śpieszę z ratunkiem: może komuś przypadnie do gustu moja zupa ogórkowa i tak zwane drugie danie w postaci makaronowej. Wiadomo, że jak człek głodny to i zły, więc taki niezobowiązujący gar zupy można wieczorem zmontować i jadło na dwa dni gotowe. Pomysł na zupę pochodzi ze stołówki szkolnej - zmodyfikowałam ją nieco, ponieważ panie gotujące przepisu w całości zdradzić nie chciały i z przekąsem rzekły, iż sama wymyślę lepiej. Nie wiem czy wymyśliłam lepiej, ale wszystkim smakowało, znaczy się tym wszystkim co się do gara dostali 😉

Zupa z zielonego ogórka z ziemniakami, czosnkiem i koperkiem 😊

Składniki:

- 2 większe ziemniaki - pokroić w kosteczkę

- 2 średnie ogórki szklarniowe - zetrzeć na tarce o grubych oczkach

- pęczek koperku - drobno posiekać

- 3 ząbki czosnki - drobno posiekać

- 0,5 szklanki słodkiej śmietany

- 2 kostki rosołowe lub 1l rosołu, np. z poprzedniego dnia

- łyżka mąki, użyłam orkiszowej

- sól, pieprz - do smaku

Ziemniaki gotujemy w niewielkiej ilości wody aż będą miękkie; następnie dokładamy ogórki, koperek, czosnek, kostkę rosołową (lub rosół), dolewamy wody. W śmietanie rozrabiamy mąkę i dodajemy do zupy. Doprawiamy do smaku i gotujemy kilka minut. Podane składniki wystarczają do zrobienia około 2 litrów zupy. Oczywiście można dodać więcej wody lub rosołu w zależności od tego jak gęstą chcemy mieć zupę.

Zupa ma niepowtarzalny smak i jest ciekawą alternatywą dla zwykłej ogórkowej 🙂

Makaron pełnoziarnisty penne z sosem pomidorowym i pulpeto-klopsem 😊😋🙂

Sos pomidorowy:

- puszka pomidorów w całości pelati - 400g

- 3 ząbki czosnku - drobno posiekać

- kilka pomidorów suszonych (z oliwy)

- 4 fileciki anchois

- 4 łyżki oliwy z pomidorów suszonych

- sól, pieprz, łyżeczka miodu, oregano - do smaku

Czosnek chwilę podsmażamy na oliwie z suszonych pomidorów; dorzucamy pomidory z puszki i suszone, fileciki anchois; po kilku minutach dokładamy przyprawy i wcześniej zrobione klopsy; dusimy wszystko na małym ogniu około 20-30 minut.

Pulpeto-klopsy można zrobić z ulubionego mięsa mielonego lub tego, które zostało na przykład z rosołu; mięso należy wymieszać z podsmażoną wcześniej cebulką, dodać jajko, przyprawy (sól, pieprz) i w razie potrzeby trochę tartej bułki; uformować kotlety i smażyć na tłuszczu kilka minut z każdej strony aż będą złocisto-brązowe.

Makaron penne gotujemy według przepisu z opakowania.

Danie można wzbogacić dodatkiem jogurtu i posypać natką pietruszki lub listkami bazylii.

Smacznego 😊

Plackowe słodziaki i dzień przestaje być nijaki...

Ostatnio cierpię na brak weny twórczej - możliwe, że to wina prochów, które biorę. W związku z tym, pokopawszy się w kostki u stóp, dziś postanowiłam opisać krótko dwie obiadowe słodkości, które odkryłam jakiś czas temu. Oczywiście nie muszą być obiadowe - można zrobić o każdej porze dnia i nocy. A zatem polecają się całodobowo placuszki z serka wiejskiego i placuszki z tartych jabłek. Niektórzy zwą to racuchami czy innymi plakopodobnymi nazwami; w każdym razie wiadomo o co chodzi 🙂

Placuszki z serka wiejskiego – niezwykle delikatne i pyszne 🙂

Składniki:

- 1 opakowanie serka wiejskiego (takiego w granulkach; śmietankę można odsączyć i dodać, gdyby ciasto wyszło zbyt gęste) – ok. 200g

- 1 opakowanie cukru wanilinowego (16g) - zamiennie można użyć łyżeczkę ksylitolu (cukru) i trzy krople olejku waniliowego

- 3 czubate łyżki mąki - wykorzystałam orkiszową, ale może być pszenna tortowa

- 1 jajko

- 0,5 łyżeczki proszku do pieczenia

- szczypta soli

- olej do smażenia

Wrzucić składniki do miseczki, a następnie całość dokładnie wymieszać do uzyskania jednolitej masy; ciasto powinno mieć konsystencję gęstej śmietany. Na patelni rozgrzać olej, nakładać porcję ciasta i smażyć placuszki z obu stron na złoty kolor. Po usmażeniu odsączyć placuszki z nadmiaru tłuszczu na ręczniku papierowym. Podawać z cukrem pudrem, dżemem lub ulubionymi owocami.

Placuszki szarlotkowe z nutą kokosową - delikatne, puszyste i wilgotne 🙂

Składniki:

- 1 duże jabłko - obrać i zetrzeć na tarce o grubych oczkach

- 1 jajko

- około 0,5 szklanki mleka

- około 0,5 szklanki mąki orkiszowej (można zastąpić inną mąką)

- 1 łyżeczka ksylitolu (można zastąpić zwykłym lub brązowym cukrem)

- 0,5 łyżeczki proszku do pieczenia

- 0,5 łyżeczki cynamonu

- 2 łyżki wiórków kokosowych (można dodać też garść rodzynek)

- szczypta soli

Wszystkie składniki dokładnie wymieszać w misce; ciasto powinno mieć konsystencję gęstej śmietany; w razie potrzeby dodać trochę mleka lub mąki. Smażyć na oleju rzepakowym (lub innym) kilka minut z każdej strony aż nabiorą złoto-brązowego koloru. Podawać z jogurtem, śmietanką, dżemem, owocami lub innymi ulubionymi dodatkami.

 Smacznego 🙂

Zrób sobie domowy ser...

Dzisiejszy kącik kulinarny zachęca do zrobienia niezwykle interesującego sera, który przypomina mozzarellę. Każdy może sobie w domowym zaciszu wyprodukować to cudo, a na fotografii moje osobiste dzieło serowe. W trakcie procesu produkcyjnego można dorzucić różne różności i stworzyć ser dosmaczony: pieprzowy, szczypiorkowy, paprykowy - ogranicza nas tylko fantazja.

Ser powstał na podstawie propozycji przedstawionej w tym filmiku (z małymi modyfikacjami):

Składniki:

- 1 l mleka 3,2% - kupione w sklepie w butelce - świeże

- 250 g kwaśnej śmietany 18%

- 3 jajka

- 2 płaskie łyżeczki soli

Serek wyszedł pyszny! Delikatny, mleczny i co najważniejsze jest banalnie prosty do wykonania. Należy się wcześniej zaopatrzyć w chustę serowarską lub użyć gazy/bawełnianej ściereczki; przyda się też mała forma serowarska; chustę i formę można kupić na allegro za śmieszne pieniądze.

Polecam i smacznego 🙂

Pasta z makreli co się sama pcha do gardzieli!

Tak sobie umyślałam, że raz w tygodniu będzie o jedzeniu. Może się oczywiście zdarzyć, że będzie częściej co jest bezpośrednio związane z faktem wielkiego uwielbienia dla jadła właścicielki tego miejsca. Ostatnio pojawiły się buły orkiszowe, no ale samych bułek nikt jeść nie będzie, więc dziś dorzucam pastę - smarowidło dla wielbicieli makreli.

Składniki:

- 1 duża, wędzona makrela - obrać z ości, mięso rozgnieść widelcem

- 1 mały, naturalny serek wiejski - 200g

- pęczek pietruszki - drobno posiekać

- kawałek pora - drobno pokroić

- 2 łyżki oleju lnianego - można zastąpić innym

- sól i pieprz do smaku - pieprz najlepiej świeżo zmielony

Wszystkie składniki mieszamy dokładnie w misce; można je również zblendować, wtedy uzyskamy kremową konsystencję. Pasta najlepiej smakuje ze świeżym, pełnoziarnistym pieczywkiem i ogórkiem kiszonym. Marianowi na ten przykład smakuje najlepiej sama wyjadana cichaczem z michy, tak żebym nie widziała 😉 A potem się nazywa, że ja to zjadłam tylko nie pamiętam kiedy, bo w pewnym wieku to pojawia się wybiórcza amnezja spożywcza 😉

Smacznego 🙂

A gdzie to pani takie bułki kupiła!?!

A pokłuję w oczy i się pochwalę jakie buły ostatnio zrobiłam. Pierwszy raz wzięłam się za produkcję pieczywa w domowym zaciszu. Sprawa okazała się banalnie prosta i mistrzem wyrobów piekarskich nie trzeba być, żeby taką radość kulinarną sobie sprawić. 

Oczywiście jak tylko się te moje osobiste buły upiekły rzuciłam się na jeszcze ciepłe. Przy końcówce pieczenia, gdy zapach rozsierdził mój zmysł powonienia, Marian trzymał mnie za lewą łydkę, żebym łba do piekarnika nie wsadziła i nie pałaszowała nie zważając na poparzenia każdego stopnia. Kto próbował świeżych wypieków ten wie, że to zguba i przekleństwo. Tylko zdrowy rozsądek powstrzymał mnie, by nie zeżreć wszystkiego, a ciężko się było powstrzymać. Marian też zżerał, żeby nie było, że tylko ja taka pazerna. Dobrze, że kilograma masła przy okazji nie wchłonęliśmy, tylko pół kilograma 😉 

Poniżej zostawiam przepis, gdyby komuś się zachciało i nie zdzierżył po obejrzeniu mych fotografii.

Bułeczki orkiszowe bez drożdży z pestkami dyni 😊

Składniki:

- 2 szklanki mąki razowej orkiszowej

- około 250 g jogurtu naturalnego

- 1 łyżka ksylitolu (można dodać cukier zwykły lub trzcinowy)

- 1 płaska łyżeczka soli

- 1 łyżeczka proszku do pieczenia

- 2 łyżki oleju rzepakowego dobrej jakości

- pestki dyni - około 1 szklanki

Wszystkie składniki zagniatamy na jednolite ciasto; formujemy kulki i lekko spłaszczamy; posypujemy pestkami dyni. Bułki układamy na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia i wstawiamy do nagrzanego piekarnika na około 20-25 minut, 180 stopni (grzanie góra i dół, bez termoobiegu), pieczemy na złocisto-brązowy kolor.

Smacznego 🙂

Gdy nudne wiedziesz życie w kuchni, warzywka czasami chrupnij...

Surówki robi każdy i chyba każdy je lubi. Polecam te z kiszonej kapusty, gdzie możemy popuścić wodze fantazji i dorzucić oprócz kapusty rozmaite dodatki jak komu owa fantazja pozwoli popłynąć szerokim strumieniem szaleństwa. Poza tym kapusta kiszona to skarbnica zdrowia mająca cudowne działanie na nasze jelita i układ odpornościowy. Ja swoją nabywam u pana w budce, gdzie to ów pan kapustę robi wyśmienitą - podobno całe miasto się zjeżdża, żeby ten produkt nabyć. Rzeczywiście jest bardzo jędrna, ma wyważone smaki: kwaśny, słony i słodki. Pan od kapusty nie żałuje też marchewki, przypraw i pewnie serca, które wkłada w wyprodukowanie tego cuda. Kapusta ze sklepów typu markety może co najwyżej postać z boku i powzdychać lub popłakać z żalu, że tak nie smakuje. 

Na fotografiach suróweczka, która powstała z następujących składników:

- pół marchewki - zetrzeć na tarce o grubych oczkach

- kawałek pora - pokroić w cienkie paski

- kapusta kiszona - ilość wedle uznania

- pół jabłka - zetrzeć na tarce o grubych oczkach

- natka pietruszki - drobno posiekać

- łyżka miodu - najlepiej z pasieki

- trzy łyżki oleju rzepakowego - dobrej jakości

- sól, pieprz - do smaku

Wszystkie składniki należy wymieszać; odstawić na pół godziny i gotowe. Oczywiście wypadałoby dorobić do tego jeszcze resztę obiadu, na przykład proponowanego w poście Kacze piersi w objęciach kuchennego szaleństwa Kobietoskopowego ;)

Polecam dodawanie miodu do każdej surówki - podkręca smak i powoduje, że nasza mieszanka warzywna jest charakterna :) Warto poszukać miodu, który jest naprawdę miodem, a nie miodopodobnym tworem; ja swoje miody kupuję u sprawdzonych sprzedawców na allegro. 

Gdy już uporamy się ze wszystkimi elementami obiadu możemy zasiąść do konsumpcji i bez skrępowania podziwiać swoje apetyczne i kolorowe dzieła. Smacznego :)

Grafika: Eve Daff

Stefan i jego apetyczne sakiewki...

Stefan, jak to Stefan, cierpiał na syndrom turkucia podjadka kuchennego z naciskiem na słowo: podjadka. Było sobotnie popołudnie, które leniwie, ale niepokojąco zaczęło łechtać ściany Stefanowego żołądka niczym ślimak winniczek snujący się nieśmiało po liściu sałaty lodowej. Impuls nerwowy wysłany w obszary mózgu zarządzające ośrodkiem głodu wyzwoliły w mężczyźnie dość agresywnego turkucia. Zamarzyły mu się sakiewki z ciasta filo z jakimś fikuśnym nadzieniem. Widział takie w programie kulinarnym i od tej pory ciasto filo chodziło za nim prawie wszędzie i prześladowało go w najmniej odpowiednich momentach. 

Stefan był singlem po czterdziestce i na regularną pomoc niewieścich rąk nie miał co liczyć. Poza tym niewieście ręce, które czasami gościły w jego domostwie nie nadawały się do tego, by je wpuszczać w zakamarki męskiego, kuchennego królestwa. Nie zastanawiając się długo mężczyzna szybko się ubrał i niesiony pokusą kulinarnej rozpusty pobiegł do sklepu, w którym ciasto filo dumnie spoczywało na półce chłodni. Zapakował je do koszyka, do którego dorzucił jeszcze seler naciowy, mrożone kurki, kawałek sera pleśniowego i dwie małe, czerwone cebule. Pośpiesznie wrócił do domu i zabrał się za pichcenie.

Na patelni rozgrzał łyżkę klarowanego masła, dorzucił kurki, pokrojony seler na małe kawałki, cebulkę posiekaną drobno i trochę sera pleśniowego dla zaostrzenia smaku. Wszystko dusił do momentu, aż kurki zmiękły; następnie sypnął nieco przyprawy toskańskiej, czarnego pieprzu i soli morskiej. Farsz do sakiewek prezentował się i pachniał bosko. 

Stefan rozgrzał piekarnik do 180 stopni. Ciasto filo pokroił na kwadraty, a każdy płatek przesmarował roztopionym masłem. Ostudzony farsz zapakował do sakiewek i związał je specjalistycznymi sznurkami zrobionymi z folii aluminiowej.  Następnie umieścił swoje dzieło w piekarniku i trzymał je tam przez około 20 minut, aż ciasto filo nabrało pięknego, złocistego koloru.

Długie to były minuty oczekiwania. W końcu nastąpił moment szaleńczej radości i Stefcio wydobył swoje sakiewki z piekarnika. Wyszło sześć sztuk! Będzie się czym rozkoszować przez resztę soboty! Jak tylko sakiewki wystygły mężczyzna bez skrępowania wbił zęby w pierwszą z nich i oddał się singlowemu obżarstwu w towarzystwie kanapy, telewizora i swojego rudego kocura Cysia. 

Smacznego ;)

Grafika: Eve Daff

Zapiekany kogel-mogel z malinami, czyli smaki dzieciństwa grzechu warte :)

Zapiekany kogel-mogel z malinami

Często piekę Pavlovą - to takie moje ulubione ciacho, przy którego produkcji pozostaje mi sześć żółtek. Owe żółtka zazwyczaj wykorzystuję do wykonania pysznego deseru Crème brûlée lub popełniam kolejną rozpustę, czyli zapiekany kogel-mogel z malinami. To ekspresowy deser i doskonały na jesienne lub zimowe wieczory. Kto pamięta z dzieciństwa ucierane żółtka z cukrem ten z pewnością popadnie w zachwyt jedząc ten deser. 

A zatem...

Składniki (porcja dla 3 lub 4 osób):

6 żółtek

6 łyżek brązowego cukru (może być cukier puder lub zwykły cukier)

kilka kropelek olejku waniliowego

maliny (wykorzystałam mrożone; ze świeżymi malinkami deser jest jeszcze lepszy)

Mikserem ucieram żółtka z cukrem na gładką i puszystą masę. Dodaję kilka kropelek olejku waniliowego i dokładnie mieszam. Gotowy kogel-mogel przekładam do kokilek,  do których wcześniej włożyłam maliny. Kokilki wkładam do rozgrzanego piekarnika do 180ºC na ok. 10-15 minut. Piekę aż kogel-mogel się zarumieni. Wyciągam z piekarnika i jem na ciepło. Pyszna, jajeczna, słodka masa świetnie komponuje się z kwaskowatymi malinami - nic tylko się delektować i rozgrzewać smakami dzieciństwa.

Smacznego :)

Maliny w kokilkach zalane koglem-moglem

W piekarniku...

Kogel-mogel wyjęty z piekarnika - czas na łasuchowanie :)

Rozpływający się w ustach deser przenosi nas do raju :)

 Grafika: Eve Daff

Spontaniczne ciasto marchewkowe :)

Ciasto marchewkowe: pyszne, aromatyczne i jesienią obowiązkowe :)

Czasami mnie nosi i muszę upiec ciasto - już, natychmiast, bo inaczej zwariuję. W domu mam zawsze jakieś składniki nadające się do wytworzenia wypieku, tylko muszę improwizować i wtedy powstają, o dziwo, najlepsze w smaku cudaki. Tym razem padło na ciasto marchewkowe. Marchewka w domu była, przyprawy i jakieś orzechy też, jaja i mąka się znalazły, nawet gotowa polewa czekoladowa się uchowała. Niestety nie miałam składników potrzebnych do zrobienia kremu, wtedy byłby prawdziwy wypas ;) Polecam to ciasto, jeżeli ktoś jeszcze go nie robił - rarytasik na jesienno-zimowe dni. 

Składniki na ciasto: 
1 szklanka mąki pszennej 

1/2 szklanki cukru pudru (można dodać brązowy cukier)

1/2 łyżeczki sody oczyszczonej

1 łyżeczka proszku do pieczenia

1 łyżeczka cynamonu

1/4 łyżeczki goździków 

1/4 łyżeczki gałki muszkatołowej 

1/4 łyżeczki ziela angielskiego

1/4 łyżeczki soli

szczypta zmielonej kolendry

szczypta czarnego pieprzu
szczypta imbiru mielonego

1/2 szklanki oleju z orzechów włoskich (może być olej rzepakowy, słonecznikowy)

2 jajka

1 szklanka grubo posiekanych orzechów (użyłam pistacji i włoskich)

1 i 1/2 szklanki startej marchewki (tarłam na drobne wiórki)

Dodatkowo wykorzystałam gotową czarno-białą polewę czekoladową, którą polałam wierzch upieczonego ciasta.

Wszystkie składniki powinny być w temperaturze pokojowej.

Przyprawy typu goździki czy ziele angielskie tłukę tłuczkiem do mięsa na drobny pył; oczywiście wcześniej zamykam je w jakimś worku, żeby nie zbierać tego po całej kuchni ;) Można dodać zamiast tych wszystkich przypraw gotową przyprawę do pierników.

W jednym naczyniu (miska) wymieszałam łyżką składniki suche: mąkę pszenną, cukier, sól, proszek, sodę, przyprawy i orzechy. W drugim naczyniu roztrzepałam widelcem jajka z olejem. Połączyłam zawartość obu naczyń, następnie dodałam marchewkę i wszystko wymieszałam łyżką. Włożyłam ciasto do formy (można wyłożyć ją papierem do pieczenia) i piekłam w temperaturze 180ºC około 45 minut (patyczkiem sprawdzam czy jest upieczone, można skrócić lub przedłużyć czas pieczenia; w moim przypadku piec grzał: góra i dół, bez termoobiegu). Po upieczeniu i ostygnięciu marchewkowego cuda wylałam na jego wierzch polewę czekoladową, którą artystycznie rozmazałam patyczkiem w takie esy-floresy.

Fotorelacja: ciasto marchewkowe w roli głównej :) 

Smacznego :)

Grafika: Eve Daff

Wersja wzbogacona:

Ciasto można wzbogacić kremem; wtedy należy je upiec w tortownicy lub kwadratowej formie; następnie przekroić i przesmarować masą z serka.

Krem z serka philadelphia:

300 g serka philadelphia, w temperaturze pokojowej

90 g masła, w temperaturze pokojowej

1,5 szklanki cukru pudru (lub mniej, do smaku)

kilka kropli olejku waniliowego

Masło, cukier i olejek waniliowy umieścić w misie miksera. Utrzeć do otrzymania puszystej i jasnej masy maślanej. Dodawać serek kremowy, w trzech turach, cały czas ucierając. Wystudzone ciasto przekroić wzdłuż. Połową kremu przełożyć ciasto, resztę rozsmarować na górze. Ozdobić orzechami włoskimi, delikatnie oprószyć cynamonem. (Przepis na krem pochodzi ze strony: www.mojewypieki.com)

Ciasto marchewkowe z kremem - www.mojewypieki.com

Łódeczki, na których odpłynęły kubki smakowe ;)

Z racji na moją niedyspozycję ręczną (lewy bark po artroskopii) moje wpisy blogowe będą lekko kuleć w najbliższym czasie - mam problemy z pisaniem na komputerze i innymi czynnościami ogólnożyciowymi :)

Dziś z okazji soboty wpis o charakterze kulinarnym - propozycja kolacyjna dla większego lub mniejszego grona. Nie jest to pewnie szczyt wirtuozerii godnej gwiazdek Michelina, ale pragnę zwrócić uwagę na pewien element tej zimnej płyty, a mianowicie na łódeczki z cykorii. 

Owe łódeczki z cykorii to fajny pomysł na przekąskę i prosty do wykonania: na liściach cykorii układamy różne różności, np.: kawałki ulubionego sera lub wędzonego łososia, kawałki kurczaka (pokrojonego w kostkę i podsmażonego z przyprawami), małe pomidorki, kapary, oliwki, soczyste kuleczki owocu granata lub suszoną żurawinę, paprykę w różnych kolorach, kiełki i co tylko chcemy. Wszystko doprawione jest niewielką ilością oliwy z pestek dyni, solą, pieprzem i ulubionymi ziołami. 

Łódeczki znajdują się na zdjęciach w ich górnej części. Wszystkie składniki widoczne na fotografiach spoczęły na drewnianej, obrotowej, okrągłej desce - do kupienia w Ikei - fajny patent na podanie różnych przekąsek.

Smacznego :)

Grafika: Kobicina Miejska

Deska obrotowa. Grafika: www.archiwum.allegro.pl

Zmysłowe jajka sadzone i biust Magdaleny...

Tadeusz potrafił rozbijać jajka jak nikt inny… Jego dłonie, na których malowały się lata ciężkiej pracy, zdawały się być najdoskonalszym narzędziem przeznaczonym do tego celu. Podziwiała je siedząc przy kuchennym stole, na którym już zdążyły zagościć dwa białe talerze dumnie spoczywające na papierowych serwetkach. Serwetki też miały swoją historię - Tadeusz spędził dobre pół godziny, w pobliskim sklepie, szukając tych właściwych, pasujących do sobotniego śniadania. 

- Kochanie czy zechcesz podać mi paprykę? Głos Tadeusza rozbudził w niej pragnienie znalezienia najpiękniejszej papryki w całej galaktyce. Magdalena wydobyła więc z naczynia piękną, czerwoną papryczkę i eterycznym ruchem podała ją ukochanemu. Mężczyzna wyczarował z warzywa cztery plastry mające posłużyć jako ramka dla jego kulinarnego dzieła. 

Patelnia teflonowa, za sprawą zręcznych dłoni Tadka, wylądowała na kuchence, a następnie kawałek masła klarowanego zespolił się z jej teflonem w tańcu miłości ogrzanym kontrolowanym płomieniem palnika. Wydobyły się pierwsze nuty śniadaniowej symfonii. Magdalena zastygła niczym posąg, jej powieki zapomniały o odruchu mrugania, bowiem On znowu miał w swoich dłoniach jajko. Fascynowała ją perfekcja z jaką dokonywał wyboru głównego bohatera śniadania. Niczym kobra hipnotyzująca gryzonia wpatrywał się w tuzin prężących się w wytłoczce jaj. Nawet wytrawny znawca mowy ciała nie byłby w stanie doszukać się choćby drżenia jednego mięśnia. Tadeusz męskim, pewnym ruchem wyłaniał szczęśliwców, którzy mieli dziś zaspokoić, jego i Magdy, rozbudzone od tygodnia jajeczne żądze. 

- Bosko pachnie! - zakwiliła Magdalena i dyskretnym ruchem poprawiła uwierającą ją koszulę nocną. Jej biust zdawał się wykazywać tak ogromne zainteresowanie sadzonymi jajkami, że wizja strzelających guzików jej odzienia była bliska realizacji. 

Tadeusz położył na patelni cztery plastry papryki. Opiekał je z każdej strony po kilka minut. Następnie wbił do warzywnych ramek po jednym jajku, oprószył ziołami toskańskimi, solą i pieprzem. Magdalena udekorowała talerze kiełkami szczypiorku oraz pora tworząc z nich wieniec dla Tadeuszowego dzieła. Jeszcze chwila i zapadnie się w krainie boskich, sadzonych jajek… Ciekawe czy doda parmezanu? - rozmarzyła się i zganiła zarazem za to wygórowane pragnienie, które mogło dodatkowo, przez swoją kaloryczność, przyczynić się do guzikowego dramatu.

Tadzio wyłożył jajka na niebanalnie przystrojone talerze. Z błękitnej miseczki zaczerpnął łyżeczką trochę parmezanu, który o świcie starł na odpowiedniej wielkości wiórki i wypowiedział najcudowniejsze tego ranka słowa:

- Smacznego Kochanie! Jedz, bo ostygnie!

- Zrobię tylko kilka zdjęć! Proszę… Wszystko wygląda tak pięknie! Pokażę w pracy dziewczynom, jakiego mam zdolnego męża! - prośba ukochanej połaskotała i tak już przerośnięte, tego ranka, ego mężczyzny.

Tadeusz i Magdalena rozkoszowali się smakiem słodkiej papryki, jędrnej i soczystej, która utworzyła z sadzonym jajkiem związek tak doskonały jak ich własny. Spoczywające dookoła kiełki zdawały się wiwatować na ich cześć, a parmezan nieśmiało usadowił się tu i ówdzie dodając całości swoistego smaczku. 

Grafika: Kobicina Miejska

Wyjaśnienie:

Znalazłam i przetestowałam ciekawy przepis na jajka sadzone. Nie chciałam tak zwyczajnie go opisywać, więc popełniłam kulinarno - erotyczną chałturę literacką przez małe l ;) 

Kacze piersi w objęciach kuchennego szaleństwa Kobietoskopowego ;)

W ramach niespełnionych fantazji kulinarnych dziś dorzucam pomysł na niedzielny obiad: Kacze piersi w towarzystwie puree ziemniaczanego, śmietanką okraszonego, upiększone surówką z kiszonej kapusty, a wszystko unoszące się na nutach zapachowych z ziół prowansalskich uwolnionych :)  

O mojej pasji do jedzenia wspominałam nie raz i często zdarza mi się przeprowadzanie eksperymentów w kuchni. Ludzie nakłaniają mnie do stworzenia bloga o jedzeniu i pieczeniu ciast, ale jakoś moja wena twórcza podąża w nieco innych kierunkach. Poza tym nie lubię pisać o gotowaniu, wolę jeść, przyrządzać, wymyślać i eksperymentować :)

Postanowiłam się z Wami podzielić przepisem na obiad, choć nie wiem czy można to tak nazwać, ponieważ zazwyczaj gotuję bez receptur. Obiad, który na pewno zadowoli wielbicieli kaczego mięsa. 

Potrzebne będą następujące składniki (dla dwóch osób):

- dwie surowe piersi z kaczki ze skórą,

- do marynaty, tychże piersi: zioła prowansalskie, kilka łyżek wina czerwonego słodkiego, kilka łyżek sosu sojowego, pieprz czarny,

- ziemniaki - 4 średnie sztuki,

- słodka śmietanka - do deserów i sosów,

- 200 g kiszonej kapusty z marchewką,

- garść pokrojonego selera naciowego,

- garść pora pokrojonego w półplasterki,

- kilka pomidorów suszonych (z oliwy),

- 4 łyżki oliwy z pomidorów suszonych,

- sól, 

- pieprz, 

- kilka łyżeczek Maggi do smaku.

Przyprawę Maggi, jeżeli ktoś jej nie lubi, możemy wyeliminować lub zastąpić innymi ulubionymi przyprawami.

SURÓWKA (wymyślona przeze mnie, spontanicznie):

Kapustę kiszoną posiekaj nożem, dodaj pokrojone (w kostkę, paski): seler naciowy, por, pomidory suszone; wymieszaj; dopraw pieprzem czarnym, oliwą ze słoiczka, w którym były pomidory suszone oraz szczyptą ziół prowansalskich; pozostaw na godzinę, aby się „przegryzło”. 

PUREE ZIEMNIACZANE:

Ziemniaki ugotuj ze szczyptą soli; następnie ugnieć je tłuczkiem na papkę, dodaj kilka łyżek słodkiej śmietanki, dopraw Maggi, pieprzem czarnym, ziołami prowansalskimi do smaku; możesz użyć innych ulubionych przypraw; całość doprowadź do konsystencji gęstego, puszystego kremu - nie może się rozciapywać na talerzu, musi być na tyle zwarte, aby można było np. ładną kulkę ukształtować.

PIERSI Z KACZKI:

Kupuję je w Lidlu, nie mrożone, świeże; przed obróbką termiczną marynuję je około 2 h w marynacie składającej się z: około 6 łyżek słodkiego czerwonego wina, kilku łyżek sosu sojowego, ziół prowansalskich i czarnego pieprzu (świeżo mielonego). Następnie kładę je na patelni teflonowej (wcześniej "otrzepuję" z marynaty), skórą do dołu (skórę można naciąć w tak zwaną kratkę przed marynowaniem) i smażę, bez tłuszczu,  na małym ogniu, do momentu aż skórka się nie wytopi i nie zarumieni (trwa to około 30 minut); następnie zwiększam moc kuchenki na prawie maksymalny i kilka minut smażę piersi z drugiej strony. Lekko je wtedy solę. Piersi kacze po przekrojeniu powinny być różowe i soczyste. Jeżeli komuś nie uda się ta sztuka, za pierwszym razem, to musi poćwiczyć. Mięsko z kaczki nie jest łatwe w obróbce - wymaga intuicji, ale dobrze zrobione jest przepyszne.

Wszystkie elementy wykładamy na, podgrzany wcześniej w mikrofalówce, talerz i możemy jeść. 

Smacznego :)