Galimatias męsko - damski, czyli o miłości Zochy do Heli...

Obserwując najbliższe otoczenie doszłam do pewnych wniosków i pokusiłam się o postawienie dość kontrowersyjnej diagnozy: kobiety, moim zdaniem, powinny żyć z kobietami, a faceci z facetami. Skąd taka, chyba przerażająca, wizja…? Czyż my babki nie dogadujemy się świetnie w swoim własnym gronie? Świat męski i porozumienie z mężczyzną to wyprawa niczym po złote runo. Myślę, że panowie równie dobrze czują się w swoim towarzystwie. Wielokrotnie zdarzyło mi się grać w tak zwane kalambury – drużyny stające przeciwko sobie były różne: babki przeciwko panom, jak również mieszane składy. Przerażające jest to, że za każdym razem kobiety ogrywały mężczyzn. To o czymś świadczy, nieprawdaż? Porozumienie damskie na tej płaszczyźnie było miażdżąco skuteczne – pogrążałyśmy biednych facetów w otchłani porażki. Czyż to nie gorsza płeć…? Brak porozumienia na płaszczyźnie swojej własnej płci, jak również na płaszczyźnie obcej płci… Pozostawiam bez komentarza… Zdarzyło mi się również być w mieszanej drużynie i ni w ząb nie byłam w stanie odgadnąć, co też mój towarzysz kalamburowy pokazuje. System kojarzenia i myślenia w wykonaniu obu płci jest skrajnie różny. Nie potrafimy, w tak prostej zabawie, odczytywać swoich własnych intencji. Zastanawiające, nieprawdaż…? Nie mówię tutaj o sytuacji, w której mamy do czynienia z osobnikami płci męskiej z dużym powinowactwem do kobiet, ponieważ takie przypadki też się zdarzają. Smutne jest to, że świat został tak urządzony, aby ludzkość utworzyła heteroseksualne związki i tylko takie uważa za dozwolone społecznie – może jednak w homoseksualizmie tkwi potencjał? Może nasze kontakty z płcią przeciwną powinniśmy ograniczać do prokreacji? Pytania, na które, my - ludzie, powinniśmy poszukać odpowiedzi, a może dla wygody pozostać w tym, co jest akceptowane przez społeczeństwo…?