niedziela, 28 sierpnia 2016

O braniu do buzi i dmuchaniu, czyli mój nie pierwszy raz pod wodą ;)


Zaczyna się zupełnie niewinnie… Człowiek kupuje zestaw ABC do nurkowania, przychodzi do chałupy, pakuje się do wanny i przeprowadza pierwsze eksperymenty pod tytułem: czy za pomocą tego cholerstwa da się oddychać pod wodą ;) Dokonawszy wiekopomnego odkrycia, iż się da oddychać, zaczyna marzyć o wielkiej wodzie. Z obłędem w oczach wyrusza na wody zlokalizowane w miejscowym basenie i penetruje je z użyciem całego zestawu ABC (w wannie ciężko testować płetwy ;)) Okazuje się, że wody basenu miejskiego to za mało. Żądza przeżycia wielkiej przygody wysyła głodnego przygód do Egiptu :) Tam głodny przygód odziewa się w sprzęt, pakuje się w błękitne wody i… przepada zaczarowany podwodnym światem. Snurkowanie staje się nałogiem… 



W miarę jedzenia apetyt wzrasta. Ofiara snurkowania zaczyna snuć wizje jakby to było, gdyby zejść pod wodę i popływać w toni z tymi wszystkimi bajecznie kolorowymi rybkami :) Więc schodzi pod wodę w tymże Egipcie i zalicza swoje pierwsze nurkowanie z akwalungiem. 



Nieważne, że jakiś obcojęzyczny chłop prześladuje na każdym kroku pod tą wodą, majstruje coś przy tych zwisających przewodach i czujesz się jakaś taka na smyczy prowadzona ;) W głowie zostaje uczucie lewitowania i podwodna przygoda mieniąca się tysiącem kolorów.

Mijają lata… Obraz podwodnego świata odzywa się od czasu do czasu w mózgownicy i wizja odbycia kursu nurkowania gdzieś tam obija się między komórkami nerwowymi. W końcu przychodzi TEN moment :) Idę! Idę się zapisać! Jeżeli utonę to trudno, ale jakaż to piękna śmierć będzie ;) Rozsądek podpowiada, że to nie do końca jest dobry pomysł, ale to co nie jest rozsądkiem krzyczy głośniej: Realizuj marzenia!

I tak ląduję na fantastycznym kursie w Centrum Nurkowym HELIOX :) Nie będę tu łgać, że się nie bałam. Owszem bałam się i boję za każdym razem jak nakładam na siebie ten cały sprzęt i trafiam w przepastne głębiny ;) Poza tym, że przeżywam przygodę życia, przełamuję swoje lęki i bariery to poznałam też fantastycznych ludzi: Tomek, Adam, Beata, Marta, Alan – dzięki za przytulenie do piersi, cierpliwość i wsparcie pod wodą :) O braniu do buzi, braniu od tyłu, dmuchaniu i ciągnięciu rozpisywać się nie będę, bo to nie ta tematyka bloga ;) O udzielaniu cennych wskazówek jak zwiększyć naturalnymi metodami męskie przyrodzenie też referatu pisać nie zamierzam; zainteresowanych odsyłam do Heliox’a ;) 
Jakie są jeszcze zalety nurkowania? ;) Nawdychacie się z butli obłędnie działających mieszanin gazów, przedstawicielki płci pięknej będą miały niewątpliwą przyjemność wciskania się w pocie czoła w piankę, która dla mnie jest skrzyżowaniem agresywnej bielizny wyszczuplającej z kostiumem dla pani pałającej się w wolnych chwilach praktykami sadomasochistycznymi ;) Ale... kobity wierzcie mi, że warto się wbijać :) Figury potem jak ta lala ;) Oczywiście nurkowanie też wyszczupla w inny sposób - walka o przetrwanie i adrenalina robią swoje ;) Także jak widać same plusy tegoż pięknego sportu :)
Poniżej krótki fotoreportaż, a ciąg dalszy oczywiście nastąpi ;)

Ze spojrzenia niewiele można wyczytać ;) Ale miodu z lukrem nie było ;)
Musiałam przekonać swój organizm, że pod wodą nosem się nie oddycha ;)

Te trzy stworzenia w wodzie to instruktor i dwie urocze niewiasty, którym się
zachciało nurkowania ;)

W środowisku wodnym można się nagadać do woli... i tak nic nie słychać ;)

To moja współtowarzyszka "niedoli" ;) Niczym nimfa wodna z wdziękiem
penetruje głębiny :)

Dwa osobniki męskie widoczne na fotografii to oprawcy tegoż kursu;
szczególnie groźny jest ten pierwszy od lewej - nadzorca główny ;)

Grafika: Heliox, przepastne Internety i Eve Daff

sobota, 20 sierpnia 2016

Niezwykle podniecające aspekty podróżowania tramwajem...


Bywają takie dni w życiu, gdy człowiek zapragnie wsiąść do tramwaju byle jakiego i pojechać na spotkanie z dawno niewidzianą znajomą. Jako że na co dzień podróżuję osobistym samochodem to wyprawa komunikacją miejską jawi mi się zawsze jako rodzaj przygody. Pamiętawszy z dalekiej przeszłości jak uroczym doznaniem może być taka podróż profilaktycznie odziewam strój nie prowokujący bywalców tychże wehikułów do jakichkolwiek zaczepek ;) Udaję się w radosnych podskokach na przystanek. Nadjeżdża mój mechaniczny potwór, więc korzystam z szeroko otwartych dźwierzy i od progu zostaję otulona mało subtelnym zapaszkiem, którego nuta głowy to na bank dawno nie myta pacha męska, a nuta serca wyraźnie nawiązuje do letnich powiewów z szaletu miejskiego. Rozglądam się i koduję siedziska wyścielone jakimś rodzajem pluszaka. Moja wyobraźnia zaczyna pracować... Ło matki i córko, ja nawet nie chcę wiedzieć co się w te pluszaki wycierało i ocierało. Biedne pluszaki... Trzymam się metalowej rurki dość wysoko umieszczonej, a w mojej głowie przetaczają się obrazy, których głównymi bohaterami są ręce, które dotykały owych rurek, a wcześniej być może wędrowały po męskich i damskich narządach wszelakich, klamkach w wucetach, penetrowały naturalne otwory ludzkiego ciała i ... Stop. Postanawiam się skupić na widokach za oknem... No, ale nie da się - tramwaj niemiłosiernie trzepie tocząc się po torach, od czasu do czasu szarpie tak, że z trudem utrzymuję równowagę. Dodatkową atrakcją jest rozmowa dwóch pań ubranych w stylu: Bierz mnie tu i teraz! na temat najnowszych trendów w modzie pań typu: Bierz mnie tu i teraz! I jak tu nie rzec, że podróże kształcą ;) Chociaż opcja brania mnie tu i teraz średnio mi się uśmiecha w zaistniałych okolicznościach przyrody ;)
W końcu docieram na miejsce, gdzie umówiłam się ze znajomą. Pierwsze co kierujemy do siebie to wywód na temat podróży. Biedaczka miała jeszcze mniej szczęścia niż ja: miejscowe kwiecie męskiego świata podziemnego usiłowało ją podrywać w mało wybredny sposób, podróż umilał również osobnik o wysokiej kulturze osobistej rozmawiający przez telefon z wybranką swojego życia, którą czule obdarzał słownictwem powszechnie nazywanym łaciną, a na deser wywiązała się nawet mała bójka w szeregach elity tramwajowej.
Cóż... Wiem, że nieprędko zapakuję swoje zacne cztery litery w tramwaj. Mieszkam w mieście, które oazą spokoju i siedliskiem inteligencji znającej podstawowe zasady kultury osobistej niestety nie jest, ale łudziłam się, że na przestrzeni tych lat, kiedy nie korzystałam z komunikacji miejskiej coś się zmieniło. Może miałyśmy pecha... Aaaa, nie jesteśmy księżniczkami co to muszą po czerwonych dywanach zapiermandalać, bo w przeciwnym razie doznają poważnego uszczerbku na zdrowiu psychicznym i nie potrafią się odnaleźć w miejskiej dżungli ;)
W każdym razie jestem niezmiernie wdzięczna opatrzności, iż posiadam samochód i nie muszę doznawać wątpliwej przyjemności zapoznawania się wszystkimi zmysłami z anatomią miasta i jego ciemną stroną ;)

środa, 3 sierpnia 2016

Jak kobieta w górach rozum straciła i bateryjki ładowała ;)


Bieszczady... Byłam kilka razy i za każdym razem zakochuję się od nowa w tym miejscu, chyba jednym z najpiękniejszych w Polsce. Tu można znaleźć zagubione myśli, poskładać się od nowa i naładować bateryjki na jesienne dni. W tym roku udało mi się spędzić tam 10 dni, przejść ponad 100 km po górskich szlakach i nie tylko :) Poniżej mały przegląd tego co można czynić w tych cudownych górach :)

1. Nawiedzić kamieniołom położony w bliskiej odległości od Soliny, opadający w kierunku Zalewu Myczkowieckiego, na stoku góry Koziniec (522m n.p.m.) w Bóbrce.
 


2. Podziwiać widoki stojąc na zaporze w Myczkowcach...

 

3. Obejrzeć z bliska zaporę w Solinie... Moje oczy wędkarza nie mogły obojętnie patrzeć na te tabuny ryb gigantów ;)


4. Połechtać kubki smakowe piwem serwowanym w browarze Ursa Maior... Polecam smak Dwa Misie i Śnieg na Beniowej ;)





5. Przejść wzdłuż i wszerz bieszczadzkie połoniny... w towarzystwie mgły, ulewy, piorunów i upału ;)











6. Pojechać w siną dal bieszczadzką kolejką wąskotorową i drezynami rowerowymi...
 



7. Odbyć podróż w czasie w Skansenie w Sanoku...





8. Poznać nowe miłości swojego życia ;)






Niestety 10 dni to za mało, by nacieszyć w pełni ducha tym, co oferują Bieszczady; pozostaje tylko powrót w to piękne miejsce :) 
Towarzyszom wyprawy dziękuję za niezapomniane chwile, litry wylanego potu, śmiech i radość życia, którą odnaleźliśmy uparcie poszukując śladów wilka, rysia i niedźwiedzia brunatnego ;)

Grafika: Eve Daff