Obnażam się spontanicznie i wyciągam z magicznego bereciska całkiem pokaźne stadko królików ;)

Grafika: kedu.pl

Człowiek to zlepek dziwacznych nawyków, fobii, zachowań i jak zwał tak zwał, ale każdy z nas ma jakieś swoje małe odpały, które naukowcy, mniej lub bardziej udolnie, próbują wytłumaczyć :)

Niedawno byłam u dentysty i tam mi się zrodził w łepetynie ów temat na wpis. Jeżeli chodzi o dentystę to oczywiście się nie boję, ale jest jedna rzecz, która spędza sen z mojej facjaty, a mianowicie pakowanie do ust takiej formy na wyciski wypchanej kitem. Bez obaw, nie wdawałam się ostatnio w żadne bójki i sztucznych szczęk mi nie trzeba, ale zachciało mi się wybielania zębów i trza takie mosty zmontować, żeby to wybielanie mogło nastąpić. Siedziałam, więc na tym foteliku rozkoszy dentystycznej i modliłam się, żeby nie zwrócić zawartości żołądka w trakcie trzymania w ustach tej łopaty z rozbabraną mazią. Na szczęście pani dentystka to kobieta anioł i tak mnie zagadała, że nawet ślina mi się nie utoczyła w nadmiarze ;) A już od kilku dni ta akcja śniła mi się po nocach – ślinotoki i zwroty żołądkowe pełną gębą, dewastacja gabinetu i bankructwo uroczej pani dentystki ;)

Kolejny mikroodpał dotyczy wieszania rolki papieru toaletowego… Ja nie wiem co ja mam z tymi rolkami, ale muszę taką rolkę obwiesić na zewnątrz (patrz zdjęcie poniżej - wariant po lewej to mój typ ;)). 

Ilekroć widzę taką powieszoną do wnętrza to przekładam i nawet zdarza mi się to robić w obcych miejscach ;) Jakoś tak nie pojmuję jak można te rolki wieszać nie tak po mojemu; przecie ten papier się ociera po ścianach, no a potem taki sponiewierany wędruje na nasze zadki ;)

Nie jestem jakimś specjalnym układaczem ubrań w szafach i daleko mi do zafiksowanej baby segregującej odzież wedle kolorów, ale jak wieszam coś na wieszakach ubraniowych to hak tego wieszaka musi być skierowany do wnętrza szafy jak wędruje na drąg wieszalniczy ;) Zastanawiałam się ostatnio nad głębszym sensem tego postępowania, ale nic mądrego nie wymyśliłam ;)

Lubię „czesać” dywany, dywaniki i chodniki ;) Jak odkurzam to musowo włosie układam szczotą odkurzaczową w jednym kierunku. No poczochrane dywaniki nie mieszczą się w moim światopoglądzie ;) Spokojnie... fiksacja ujawnia się tylko podczas odkurzania, potem już spokojnie mogę patrzeć na wykołtunione dywany i nie rzucam się ze szczotką do włosów, by je czesać ;)

Jak wyjeżdżam z chałupy to z uporem maniaka wyciągam wszystkie wtyczki z gniazdek, o ile jest to możliwe; mam jakieś katastroficzne wizje związane z zapaleniem się takiej wtyczki, a nie chciałabym być tą, przez którą spłonął blok ;)

Gdy wychodzę z domu to często nawiedza mnie taka wizja, że idę w kapciach albo nie mam spodni na sobie i muszę spojrzeć, parę razy, przytomnym wzrokiem w dół, żeby sprawdzić czy mam to co trzeba ;) Wynika to pewnie z faktu, że parę razy w życiu zdarzyło mi się wyjść w dziwnym odzieniu i pewnie wyrył się odpowiedni ślad w czerepie ;)

Fascynują mnie biedronki ;) W dzieciństwie namiętnie je zbierałam do pudełek po zapałkach i trzymałam w szufladach z ubraniami ku uciesze domowników ;) A teraz to po prostu lubię je oglądać z bliska; generalnie lubię robale wszelakiej maści poddawać wnikliwej ekspertyzie, ale to takie moje zboczenie zawodowe ;) Aaa… nawiązując do robakowatych to pałam sporym uczuciem do dżdżownic, zwłaszcza jak hurtowo wylegną na chodniki po deszczu; staram się ich nie podeptać, chociaż przyznaję się bez bicia, że na studiach trochę ich uśmierciłam.

Uwielbiam storczyki; niestety one mnie nawet nie darzą byle jaką sympatią i wszystkie jakie miałam zakończyły swój żywot mniej lub bardziej tragicznie. Od roku nie kupiłam żadnego storczyka i bardzo cierpię z tego powodu, ale cóż… nie mam serca mordować kolejnego niewinnego dziecka matki natury.

No i wstaję zawsze prawą nogą ;) W związku z czym, po przebudzeniu, jakiś czas zalegam na łóżku, żeby przytomność umysłu była w stanie odróżnić prawą kończynę od lewej ;)

A jak tam u Was z "dziwactwami"? ;)

Grafika: przepastne internety :)

Stara, głupia i baraństwem przesiąknięta...

Grafika: www.northernsound.ie

Siedzę. Gapię się na migający kursor. Ogarnęło mnie takie jakieś zniesmaczenie życiowe. Czasami ciężka myślowa apokalipsa przetacza się przez mój łeb i wtedy dochodzę… Dochodzę do wniosków zagadkowo dziwacznych, a może zwyczajnie zwyczajnych? Zastanawiam się nad sensem wykonywania różnych czynności okołożyciowych. Spokojnie – depresja mnie nie toczy. Tak się po prostu zastanawiam. I zazwyczaj wtedy bardzo szybko dochodzę do wniosku, że nie ma sensu się zastanawiać. Po prostu trzeba żyć miętosząc każdy dzień i wykonywać te swoje mało ekscytujące aktywności  i tyle. Od czasu do czasu trafia się jakiś moment bądź momenty, które wyzwalają w nas ponadprogramową podnietę i to cała magia rzeczywistości. Generalnie to jak się tak zagłębić w temat to nasz żywot składa się z czekania. Czekania na coś. Na cokolwiek. Gdy nie mamy na co czekać to jakoś tak dziwnie się zaczyna robić. Natomiast mało optymistyczne wydaje mi się życie, które wygląda każdego dnia podobnie. Szczerze mówiąc to panika mnie ogarnia jak o tym pomyślę. W związku z czym sama wynajduję sobie ciągle nowe zajęcia, żeby nie zwariować. Nawet kiedyś zastanawiałam się czy ja do końca normalna jestem – nie potrafię się skupić na jednej rzeczy i dopracować ją do perfekcji tylko ciągle nowy ogon się za mną wlecze. Nie potrafię się nudzić. Nie potrafię siedzieć i nie myśleć. W mojej głowie wiecznie się coś „tworzy”. Nawet jak śpię to się „tworzy”. Normalnie bania mnie boli od tego co tam się w środku dzieje. Poszłabym z jaką siekierą na wojnę tylko nie wiem z kim? A wiem! Znajdzie się cały tabun do wyrąbania. Drażni mnie głupota, drażni mnie takie pielęgnowanie własnej, wymuskanej i wypolerowanej na błysk dupy, bezustanne dbanie o ową dupę i nie widzenie niczego poza nią. Zapomnijcie w tym kraju o bezinteresownej pomocy; jak to moja znajoma mówi: takich baranów jak my to już nie pasą na halach, co to za darmo coś zrobią. A przyjaźń? A co to jest przyjaźń? Rozkłada się jak truposzcze i zaczyna śmierdzieć w momencie, kiedy trzeba coś zrobić w imię tej szumnej przyjaźni. Obcy ludzie wam więcej serca okażą i ruszą wspomnianą dupę, by wam pomóc. Drażni mnie materializm co to się panoszy wszędzie. Uwielbiam pytania typu: ile mam kasy z prowadzenia tego bloga? Otóż nie mam kasy. No to po co ci to?!? No tak – jak nie ma kasy to tylko mentalny baran coś takiego robi. Witajcie w krainie baranów. Proponuję minutą zbiorowego beczenia uczcić własne baraństwo. Beee... Beee... Beee... Musiałam sobie ulżyć. Ulżyło mi, wobec czego wracam do swojego życia na halach i towarzystwa innych baranów ;)