W szpitalu miejskim w pewnym śląskim mieście spędziłam tydzień. Oczywiście nikt nie chce spędzać czasu w takim miejscu z własnej, nieprzymuszonej woli. Trafiłam tam w okolicznościach dość nieciekawych dla mnie o czym napisałam w poście: Jak COVID-19 uwolnił mój umysł, który zniewoliła borelioza...
Dzisiejszy wpis dedykuję paniom gotującym szpitalne posiłki oraz paniom salowym, które je roznoszą i podają pacjentom, w podzięce za to, że chce im się uśmiechać w obliczu tego wszystkiego z czym muszą się mierzyć każdego dnia.
Fotografie zamieszczone w tym poście bynajmniej nie wskazują na dziękczynny wywód pochwalny na cześć szpitalnego wyżywienia - wstawiłam je by zobrazować zjawisko karmienia chorych. Nawet mało bystry obserwator zauważy, że dupy nie urywa i bez pomocy z zewnątrz w postaci paczek żywnościowych przysyłanych przez rodzinę czy znajomych, długo na takim wikcie nie pociągniemy. No chyba, że jesteśmy w stanie prawie agonalnym.
Posiłki były wydawanie trzy razy w ciągu dnia: około 9.00, 12.00 i 18.00. Śniadania i kolacje zawsze składały się z zestawu standardowego: pieczywo, kostunia masła i dodatek. Dodatkiem były różne rzeczy, ale najczęściej dżem lub mały serek.
W szpitalu wypada mieć swoje naczynia, ale jak się tam ląduje bez zapowiedzi i nie chce się zawracać nadmiernie łbów dobrym ludziom, żeby kolejną paczkę słali, to się korzysta z dobrodziejstw szpitalnych: kubeczki, sztućce, talerze. W związku z czym w przydziale dostał mi się kubek ze szczurkiem i superowy tasak z drewnianą rączką (patrz: zdjęcie na górze z parówką), który cieszył się na mojej sali dużym wzięciem, bo kroił niczym nóż mistrza kuchni rodem z Lidla. Obiady wszyscy otrzymywali na takich samych talerzach z gustownymi grafikami, na przykład z napisem: Służba zdrowia.
Dopóki byłam w stanie zmierzającym do prawie agonalnego i leżałam jak przysłowiowe warzywo na straganie w dzień targowy: nie miałam siły i nic mi się nie chciało czynić, to te porcje były aż za duże dla mnie. Nawet salowa załamywała ręce, że jak tak dalej pójdzie to zniknę. Sytuacja uległa zmianie po trzech dniach, gdy mój organizm zaczął się ponownie interesować zjawiskiem przyswajania kalorii w ilościach większych niż te gwarantujące funkcjonowanie w charakterze warzywa. Na szczęście w czasach pandemii zjawisko dostarczania prowiantu funkcjonowało w miarę sprawnie; odwiedzin nie było, ale mogły nas odwiedzać pakunki od bliskich i znajomych. Przypomniały mi się czasy dostawania prezentów w dzieciństwie :)
Aaa... W szpitalu można otrzymać pieczywo w ilościach większych niż to co widać na fotografiach. Panie salowe chętnie dokładały kolejną bułkę czy kromki chleba: zwykłego lub razowego. Zresztą wszystko było zawsze świeże i smaczne - o dziwo! Obiady też były bardzo dobre. Każdy posiłek podany z uśmiechem i dobrym słowem, więc też lepiej smakowało. Domyślam się, że taki szpital ma fundusze na żywienie pacjentów w ilościach mocno okrojonych i nic więcej nie jest w stanie zrobić poza tym uśmiechem i dobrym słowem.
Kiedyś oglądałam program o więziennej stołówce w Polsce i zdecydowanie wybieram więzienie, jeśli pod takim kątem rozpatrywać porównanie ze szpitalem.
Być może zastanawiacie się co w sytuacji, gdy nie mamy nikogo kto paczkę pod szpitalne progi nam dostarczy? Z moich doświadczeń wynika, iż na tym pieczywie, które dostaje się bez limitu można wyżyć kilka dni i nie dostać awersji chlebowo-bułczanej; poza tym zawsze znajdą się dobrzy ludzie, którzy poratują tym czy tamtym, co jest niezwykle budujące w tych czasach egoizmu i dostrzegania tylko czubka własnego nosa.
Grafika: evedaff
