Może morze? A może morze i może pies?

Były jeziora, czas na morze i to nie byle jakie, bo sam Bałtyk. Grzechem by było nie odwiedzić naszej krajowej, słonej wody będąc zaledwie 100 km od niej. Poza tym nasza psica osobista nie widziała jeszcze morza, więc ten argument był oczywiście decydujący. Wybór padł spontanicznie na miejscowość Dębki. Niewielki kurorcik, ale jak to nad morzem - budek z goframi i smażalni ryb było tam pod dostatkiem. Nie byłabym sobą, gdybym się nie pochwaliła co spożyłam :) Tym razem w moich trzewiach zaległy: smażony filet z turbota w towarzystwie surówek oraz gofr (nie gofer - sprawdzałam w słowniku) z bitą śmietaną i owocami sezonowymi pod postacią jagód, malin i truskawek. Pogoda jak to pogoda nas nie zawiodła: duło tak, że skalpy i futra trzeba było trzymać mocno, a słońce od czasu do czasu wyzierało zza chmur. Nasza Pyśka, opiwszy się morskiej wody i wytaplawszy futro w przepastnych falach Bałtyku oszołomiona nadmierną ilością jodu, zgodziła się udostępnić kilka zdjęć z tej jednodniowej wyprawy, co niniejszym czynię i krótką fotorelację poniżej zamieszczam. 

 

Grafika: Eve Daff

I jak tu nie paść z zachwytu, czyli baba na tropie przyrody miejscowej...

Napawam się smakami kociewsko - kaszubskiej ziemi, jednakże nie samym chlebem człowiek żyje; w związku z czym zajmuję się także dokonywaniem oględzin okolicy. Oczywiście smaki też się przewijają - ostatnio zjadłam przepyszne pierogi z jagodami i śmietaną oraz pierogi z nadzieniem z dziczyzny i marchewki polane sosem z leśnych grzybów. Ech... Aż ślinka ciecze na samo wspomnienie... 

Ale wróćmy do zwiedzania okolicy... Zrobiłam parę zdjęć uwieczniając to i owo, więc się dzielę wrażeniami wzrokowymi; innych wrażeń niestety nie zarejestrowałam :)

Jezioro Drzęczno to malownicze jeziorko położone w lesie na obszarze Borów Tucholskich; zachwyca ładnymi plażami. Z powodu tych atrakcyjnych plaż niestety są tam spore skupiska ludu, co mnie średnio cieszy, więc jezioro odwiedziłam podczas wichrów, deszczu i przebłysków słońca.

Nasza Pyśka również potrafi docenić walory przyrodnicze Borów Tucholskich i złożywszy swe ciało na plaży kontempluje dźwięki wiatru czochrającego jej futro...

 W pobliżu jeziora Drzęczno można podziwiać również dwa mniejsze jeziorka o sympatycznych nazwach: Prusionki Wielkie i Prusionki Małe; na fotografii - Prusionki Wielkie:

Lasy otaczające jeziora zachwycają swoimi barwami tworząc mozaiki przyrodnicze stworzone z mchów, porostów, wrzosów i sosnowego igliwia: 

Na trasie wędrówki można spotkać przedstawicieli miejscowej fauny:

Na zakończenie kanał Wdy leniwie snujący się pośród drzew:

Grafika: Eve Daff

Ruchanki na tucholskich ścieżkach...

Grafika: www.pyzanawidelcu.pl (nie zdążyłam zrobić zdjęć, łakomstwo zwyciężyło ;))

No to jestem już kilka dni na tej swojej wakacyjnej wsi. Stada żurawi włóczą się tu po łąkach, co dla mieszczucha takiego jak ja jest prawdziwą atrakcją. W życiu tylu żurawi nie widziałam. Poza obserwacjami żurawi nawiedzam okoliczne jeziora z wędką w dłoni i usiłuję dokonać jakiś sensownych połowów. Jak powszechnie wiadomo: głodny wędkarz to zły wędkarz. Wobec czego, razu pewnego, wydostawszy się z malowniczych lasów sosnowych z borowikiem i maślakami w kieszeniach, no i oczywiście z wędką, psem i chłopem osobistym do kompletu, trafiam do małej drewnianej budki, która kusi takimi zapachami smażonych ryb, że ślina zwisa mi po same kolana. Wchodzę do tego przybytku rozkoszy żołądkowej i ślina osiąga poziom stóp. Smakowitości takie, że nie wiem od czego zacząć. Decyduję się na smażone sielawy i surówkę, do tego kompocik z truskawek, a na deser... ruchanki :) Człowiek całe życie się czegoś nowego dowiaduje. Nazwa wywołała oczywiście głupawy uśmiech, a tu się okazuje, że ruchanki to tutejsze racuchy, taki kociewski przysmak. Na pierwszy rzut oka wyglądały dla mnie jak pączki, bo takie pulchne i grubiutkie były, posypane cukrem pudrem. No takich wypasionych racuchów to ja w swym marnym żywocie nigdy nie widziałam. Były to racuchy giganty dumnie prężące się na szklanej paterze. Zakupiłam dwie sztuki na wynos, gdyż sielawki z surówką i kompotem zajęły sporą część żołądka w związku z czym na ruchanki nie starczyło miejsca w moim wnętrzu. Pani obsługująca radośnie wręczyła mi na tacce papierowej jeszcze ciepłe racuchy i dodatkowo namówiła na zakup piwa o smaku czarnego bzu. Moje kulinarne ja zostało tego dnia zaspokojone ponad miarę. O kaloriach tutaj wspominać nie będziemy, no bo po co na urlopie się denerwować. Ruchanki smakowały wyśmienicie, miały w sobie jabłka o lekko kwaśnym smaku pokrojone w kosteczkę, były puszyste i rozpływały się w ustach. 

Gdyby ktoś chciał sobie upichcić to cudo w domu to przepis (pochodzący ze strony www.smaker.pl) zamieszczam poniżej:

Składniki:

500 g mąki pszennej + szczypta soli

3 jajka

100 g masła

500 - 550 ml ciepłego mleka

50 g świeżych drożdży

1 łyżka cukru + łyżeczka cukru z wanilią

3 średnie twarde jabłka

olej do głębokiego smażenia

cukier puder do posypania

Przygotowanie:

Wszystkie składniki muszą być w temperaturze pokojowej, wtedy jest gwarancja, że racuchy będą udane i doskonałe.

Drożdże pokruszyć, rozprowadzić na gładką masę z cukrami dodając ok. 125 ml ciepłego mleka, odstawić w ciepłe miejsce na 10 - 15 minut do momentu aż drożdże ruszą (stąd nazwa).

Resztę mleka podgrzewać w rondlu na niewielkim ogniu, mieszać za pomocą miksera na małych obrotach, dodawać mąkę z solą,roztrzepane jajka, roztopione masło, jak ciasto będzie gładkie zdjąć z ognia.

Dodać obrane i pokrojone w drobną kostkę jabłka i wyrośnięty rozczyn z drożdży, wymieszać łyżką, zostawić do lekkiego przestudzenia, ale nie w lodówce.

Na głębokiej patelni rozgrzać olej i na gorący kłaść łyżką nie za wielkie porcje, smażyć z obu stron, wyłożyć na ręcznik papierowy, później posypać cukrem pudrem.

Smacznego :)

Natura wzywa, czyli wakacyjne podboje Polki na Ziemiach Kszaubsko-Kociewskich :)

Grafika: www.bywajtu.pl

3, 2, 1, 0, start :) Jutro odpalam miotłę, pakuję na pokład osobistego chłopa i włochate monstrum w postaci wielce nieszablonowej mastifki tybetańskiej i odlatuję na wieś leżącą na pograniczu Kaszubsko-Kociewskim. Jak dobrze pamiętam, to niezwykle sympatyczna i utalentowana blogerka prowadząca blog KURA PAZUREM zamieszkuje Ziemię Kociewską. Mam nadzieję na spotkanie niezapomnianych zachodów słońca w towarzystwie ptactwa zamieszkującego jeziora i rzeki, odurzenia zapachem kwiecia panoszącego się po przecudnych łąkach kociewskich oraz naładowanie akumulatorów niezwykłą muzyką przyrody. Oczywiście tony sprzętu wędkarskiego zabrane, aparaty fotograficzne, lornetki i lupy, by przyrodę ojczystą poznawać z każdej możliwej strony. Jeżeli ktoś ma wizję moich morderczych połowów i konsumowania biednych rybek to informuję, że jestem zwolenniczką opcji "złap i wypuść"; nie pożarłam każdej złowionej ryby i ciężko przychodzi mi pakowanie do przewodu pokarmowego moich zdobyczy. 

Wszystkim czytającym życzę letnich powiewów radości, odpoczynku, natchnienia; w miarę możliwości będę nadawać blogowo, o ile technika i zasięg pozwolą :)

Stópki godne trolla i wyszukany bukiet w autokarze...

Grafika: Eve Daff

Pachnie już wakacjami, dlatego post też lekko trąci letnim klimatem. Pewnie jest spora grupa osób, które podróżują autokarami. Moja jedyna daleka podróż z użyciem tego środka transportu odbyła się, ponad dekadę temu, w kierunku bułgarskiej ziemi. Podróż wspominam z sentymentem do tej pory. Bułgarskie drinki i jedzenie kosztowały przysłowiowe grosze, więc człowiek jadł i pił ile żołądek przyjął ;) Ale nie o tym chciałam… Od czasu sławetnej wyprawy unikam autokarów jak ognia… 
Pełna entuzjazmu wsiadłam do pojazdu z nastawieniem na miłą i sympatyczną podróż, chociaż miałam świadomość tego, że nie będzie krótka. Towarzystwo autokarowe było młode duchem i ciałem, a to jak wiadomo sprzyja nadmiernemu rozwojowi ułańskiej fantazji skierowanej niekoniecznie w odpowiednią stronę. W związku z czym po dwóch godzinach podróży cały autokar śmierdział piwskiem, gdyż rozbawieni studenci okupujący tyły i nie grzeszący trzeźwością mieli coraz większe problemy z trafieniem do otworu gębowego, w którym to płyn piwny chcieli, w jak największej ilości, umieścić. O toczących się puszkach po autobusie nie wspomnę. Kolejny fantastyczny pomysł grupy młodzieńców polegał na tym, że spoili jakieś dziewczę, które się do nich przykleiło i owe dziewczę przeceniło swoje możliwości, co zakończyło się w sposób łatwy do przewidzenia. Kilkudziesięciogodzinna podróż została „ukwiecona” odorem piwska i wymiocin. Organizator zafundował nam również postój w Budapeszcie polegający na włóczeniu się przez pół dnia, bez celu, po uliczkach miasta skąpanych w niemiłosiernym upale. W związku z czym wraz z towarzyszkami podróży przekoczowałyśmy kilka godzin stołując się w różnych knajpach z klimatyzacją. Po dotarciu na miejsce repertuar przekleństw, który nawiedził moje usta był zaskakująco bogaty. Moje stopy wyglądały jak stopy skandynawskiego trolla - sowicie wyposażonego. 

Powrót z Bułgarii był jeszcze ciekawszy… Około godziny dziesiątej rano wymeldowano nas z hotelu. Czekamy na autokar… Dwunasta w południe: czekamy dalej, lekko upoceni, lekko głodni i lekko zirytowani. Okazuje się, że pojazd, który miał nas zabrać, w drodze do Bułgarii się zapalił, wysyłają następny – nie wiadomo skąd i nie wiadomo, kiedy się pojawi na miejscu. I jak tu zachować dalej stoicki spokój!?! Pętamy się jak bąki w słoikach cały dzień i wieczór; łaskawie około północy pojawia się ON! Pakujemy się do środeczka i odbywamy fantastyczną, kilkudziesięciogodzinną podróż do Polski. Wszyscy byli tak padnięci, że nikt nie pomyślał o piciu i innych atrakcjach. Docieramy do kraju ojczystego. Moje gigantyczne stopy prawie rozrywają paski ukochanych sandałków. Przypadłość sowicie wyposażonego skandynawskiego trolla nawiedza mnie po raz kolejny. I tak oto niezapomniana podróż wyleczyła mnie z autokarowych wojaży. Mogę ją opisać jednym słowem: KOSZMAR! 

Od tego momentu, jeżeli chciałam spędzić wakacje w jakimś odległym miejscu, wybierałam samolot :)

Jak utknąć w rurze i przeżyć? ;)

Z cyklu wspomnienia wakacyjne uznałam, że warto opisać jedną taką małą przygodę, która zadziała się kilka lat temu w Aquaparku w Sopocie. W tymże to aquaparku, niestety, dałam się namówić na skorzystanie ze zjeżdżalni w postaci rury. Przed jedną z nich nie było kolejki, co oczywiście, mogło dać mi do myślenia, ale jakoś na ten, dany moment , moje szare komórki przestały pracować na pożądanych trybach. Aaaa… dodajmy, że nie jestem, raczej, zwolenniczką, ostrych wrażeń… Wpakowałam, więc swój zacny tyłek do otworu wspomnianej wcześniej rury i … ocknęłam się na dole podtopiona, pół przytomna i prawie odarta z odzieży kąpielowej. Moje wspomnienia z tego przejazdu są bardzo ubogie – pamiętam tylko, że porwała mnie jakaś siła tajemna i z prędkością światła sponiewierała po ścianach tejże sympatycznej zjeżdżalni, która okazała się szybką rurą – kamikadze. Po otarciu się o śmierć i groźbie przeniesienia na tamten świat w dość nietypowy sposób, postanowiłam skorzystać z innej zjeżdżalni – tym razem poczytałam co i jak, więc wybrałam spokojną zjeżdżalnię rodzinną w kolorze słonecznej żółci. Siadam sobie na progu startowym, czekam na zielone światełko i ruszam…

I tutaj znowu moje młode życie zostało wystawione na próbę, tym razem groziła mi śmierć z powodu połamania kręgosłupa za pomocą mocnego uderzenia stóp należących do osoby jadącej za mną. Nie wiem jak to jest w przyrodzie możliwe, ale utknęłam w połowie zjeżdżalni… oczywiście nie z powodu nadmiernych gabarytów. 

Mój mózg zaczął rozpaczliwie myśleć: 

- odpychaj się intensywnie rękami i wszystkim co się do tego nadaje… niewiele tego było, oprócz rąk, ale i tak nie pomogło… 

- zaaranżuj stringi - wsadź sobie majty w tyłek – zawsze to bardziej poślizgowy materiał niż gacie od kostiumu kąpielowego… nie pomogło… 

- zmień pozycję, połóż się… nie pomogło… 

- zacznij krzyczeć, więc zaczęłam wrzeszczeć: Ludzie! Ja tu siedzę! Hamujcie! 

Na szczęście za mną jechała moja ukochana kuzynka i z wyszukaną gracją przepchnęła moje zrozpaczone jestestwo w kierunku wyjścia. Przeżyłam.

Jaki morał z tej opowieści: w życiu zawsze należy znaleźć złoty środek… ;)