Pokazywanie postów oznaczonych etykietą wakacje z psem. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą wakacje z psem. Pokaż wszystkie posty

środa, 22 lipca 2015

Pocałowałam próg swego domostwa, a bory muszą obejść się beze mnie ;)

Nadeszła ta wiekopomna chwila, kiedy to trzeba było pożegnać Bory Tucholskie i pokornie wrócić na swą pachnącą kopalniami, spalinami i blokowiskami śląską ziemię. Tym, którzy mają dość już zdjęć z wakacyjnych wojaży kobiety w średnim wieku, zarośniętego psa i chłopa osobistego - też w średnim wieku życzliwie donoszę, iż to już ostatnia porcja fotografii bezboleśnie spłodzonych podczas wycieczki do lasu :)

Zachwyciły mnie trawy w odcieniach czerwieni, tak pięknie kontrastujące z soczystą zielenią traw, drzew i krzewów...





Jeziora, w których woda ma czasami tak błękitny kolor, że aż trudno uwierzyć, że to Polska. A to Polska właśnie...




Psina obowiązkowo na fotografiach uchwycona, chociaż lekko znużona, zmęczona i chyba zirytowana, że ciągle ją gdzieś wleką i te leśne dróżki zaliczać musi, a przecież każda wygląda tak samo...


Mastif tybetański to rasa stróżująca, więc lasu też musi przypilnować, nawet jak nikt nie kazał; w końcu tam gdzie jego szanowne cztery litery posadzone - tam jego ziemia, a jak ktoś ma inne zdanie to chętnie zaprezentuje pełny garnitur zębów i czar pluszowego misia pryśnie jak bańka mydlana ;)



I takie bajkowe łabędzie nasz zwierz wytropił, pomachał ogonem i pewnie by się pobawił, ale towarzystwo jakieś takie arystokratycznie nieskore do harców było ;)


Borówek nie tropił, bo nie gustuje, ale za to pani rzuciła się jak szczerbaty na suchary; niestety udziergała parę garści i dała sobie spokój - zbieranie jagód to robota nie dla niej - cierpliwości świętej zabrakło, by wiadro sowitych rozmiarów zapełnić ;)



Zostawmy borówki i las... Łany zbóż to jakieś takie romantyczne są, a zwłaszcza przy lasach. Nie dziwię się, że ludziska na wsiach tyle potomstwa mieli ;)


Na koniec wyszukane pozy autorki zdjęć odzianej w odzież nie przylegającą do ciała, dlatego taka topornie kanciasta i nawiązująca do pni drzew w swej posturze autorka wyszła ;)



Miłego dnia :)
Grafika: Eve Daff

środa, 15 lipca 2015

Może morze? A może morze i może pies?

Były jeziora, czas na morze i to nie byle jakie, bo sam Bałtyk. Grzechem by było nie odwiedzić naszej krajowej, słonej wody będąc zaledwie 100 km od niej. Poza tym nasza psica osobista nie widziała jeszcze morza, więc ten argument był oczywiście decydujący. Wybór padł spontanicznie na miejscowość Dębki. Niewielki kurorcik, ale jak to nad morzem - budek z goframi i smażalni ryb było tam pod dostatkiem. Nie byłabym sobą, gdybym się nie pochwaliła co spożyłam :) Tym razem w moich trzewiach zaległy: smażony filet z turbota w towarzystwie surówek oraz gofr (nie gofer - sprawdzałam w słowniku) z bitą śmietaną i owocami sezonowymi pod postacią jagód, malin i truskawek. Pogoda jak to pogoda nas nie zawiodła: duło tak, że skalpy i futra trzeba było trzymać mocno, a słońce od czasu do czasu wyzierało zza chmur. Nasza Pyśka, opiwszy się morskiej wody i wytaplawszy futro w przepastnych falach Bałtyku oszołomiona nadmierną ilością jodu, zgodziła się udostępnić kilka zdjęć z tej jednodniowej wyprawy, co niniejszym czynię i krótką fotorelację poniżej zamieszczam. 







 






Grafika: Eve Daff

piątek, 10 lipca 2015

I jak tu nie paść z zachwytu, czyli baba na tropie przyrody miejscowej...

Napawam się smakami kociewsko - kaszubskiej ziemi, jednakże nie samym chlebem człowiek żyje; w związku z czym zajmuję się także dokonywaniem oględzin okolicy. Oczywiście smaki też się przewijają - ostatnio zjadłam przepyszne pierogi z jagodami i śmietaną oraz pierogi z nadzieniem z dziczyzny i marchewki polane sosem z leśnych grzybów. Ech... Aż ślinka ciecze na samo wspomnienie... 
Ale wróćmy do zwiedzania okolicy... Zrobiłam parę zdjęć uwieczniając to i owo, więc się dzielę wrażeniami wzrokowymi; innych wrażeń niestety nie zarejestrowałam :)

Jezioro Drzęczno to malownicze jeziorko położone w lesie na obszarze Borów Tucholskich; zachwyca ładnymi plażami. Z powodu tych atrakcyjnych plaż niestety są tam spore skupiska ludu, co mnie średnio cieszy, więc jezioro odwiedziłam podczas wichrów, deszczu i przebłysków słońca.






Nasza Pyśka również potrafi docenić walory przyrodnicze Borów Tucholskich i złożywszy swe ciało na plaży kontempluje dźwięki wiatru czochrającego jej futro...




 W pobliżu jeziora Drzęczno można podziwiać również dwa mniejsze jeziorka o sympatycznych nazwach: Prusionki Wielkie i Prusionki Małe; na fotografii - Prusionki Wielkie:


Lasy otaczające jeziora zachwycają swoimi barwami tworząc mozaiki przyrodnicze stworzone z mchów, porostów, wrzosów i sosnowego igliwia: 





Na trasie wędrówki można spotkać przedstawicieli miejscowej fauny:



Na zakończenie kanał Wdy leniwie snujący się pośród drzew:





Grafika: Eve Daff

sobota, 4 lipca 2015

Ruchanki na tucholskich ścieżkach...



Grafika: www.pyzanawidelcu.pl (nie zdążyłam zrobić zdjęć, łakomstwo zwyciężyło ;))

No to jestem już kilka dni na tej swojej wakacyjnej wsi. Stada żurawi włóczą się tu po łąkach, co dla mieszczucha takiego jak ja jest prawdziwą atrakcją. W życiu tylu żurawi nie widziałam. Poza obserwacjami żurawi nawiedzam okoliczne jeziora z wędką w dłoni i usiłuję dokonać jakiś sensownych połowów. Jak powszechnie wiadomo: głodny wędkarz to zły wędkarz. Wobec czego, razu pewnego, wydostawszy się z malowniczych lasów sosnowych z borowikiem i maślakami w kieszeniach, no i oczywiście z wędką, psem i chłopem osobistym do kompletu, trafiam do małej drewnianej budki, która kusi takimi zapachami smażonych ryb, że ślina zwisa mi po same kolana. Wchodzę do tego przybytku rozkoszy żołądkowej i ślina osiąga poziom stóp. Smakowitości takie, że nie wiem od czego zacząć. Decyduję się na smażone sielawy i surówkę, do tego kompocik z truskawek, a na deser... ruchanki :) Człowiek całe życie się czegoś nowego dowiaduje. Nazwa wywołała oczywiście głupawy uśmiech, a tu się okazuje, że ruchanki to tutejsze racuchy, taki kociewski przysmak. Na pierwszy rzut oka wyglądały dla mnie jak pączki, bo takie pulchne i grubiutkie były, posypane cukrem pudrem. No takich wypasionych racuchów to ja w swym marnym żywocie nigdy nie widziałam. Były to racuchy giganty dumnie prężące się na szklanej paterze. Zakupiłam dwie sztuki na wynos, gdyż sielawki z surówką i kompotem zajęły sporą część żołądka w związku z czym na ruchanki nie starczyło miejsca w moim wnętrzu. Pani obsługująca radośnie wręczyła mi na tacce papierowej jeszcze ciepłe racuchy i dodatkowo namówiła na zakup piwa o smaku czarnego bzu. Moje kulinarne ja zostało tego dnia zaspokojone ponad miarę. O kaloriach tutaj wspominać nie będziemy, no bo po co na urlopie się denerwować. Ruchanki smakowały wyśmienicie, miały w sobie jabłka o lekko kwaśnym smaku pokrojone w kosteczkę, były puszyste i rozpływały się w ustach. 
Gdyby ktoś chciał sobie upichcić to cudo w domu to przepis (pochodzący ze strony www.smaker.pl) zamieszczam poniżej:

Składniki:
500 g mąki pszennej + szczypta soli
3 jajka
100 g masła
500 - 550 ml ciepłego mleka
50 g świeżych drożdży
1 łyżka cukru + łyżeczka cukru z wanilią
3 średnie twarde jabłka
olej do głębokiego smażenia
cukier puder do posypania

Przygotowanie:
Wszystkie składniki muszą być w temperaturze pokojowej, wtedy jest gwarancja, że racuchy będą udane i doskonałe.
Drożdże pokruszyć, rozprowadzić na gładką masę z cukrami dodając ok. 125 ml ciepłego mleka, odstawić w ciepłe miejsce na 10 - 15 minut do momentu aż drożdże ruszą (stąd nazwa).
Resztę mleka podgrzewać w rondlu na niewielkim ogniu, mieszać za pomocą miksera na małych obrotach, dodawać mąkę z solą,roztrzepane jajka, roztopione masło, jak ciasto będzie gładkie zdjąć z ognia.
Dodać obrane i pokrojone w drobną kostkę jabłka i wyrośnięty rozczyn z drożdży, wymieszać łyżką, zostawić do lekkiego przestudzenia, ale nie w lodówce.
Na głębokiej patelni rozgrzać olej i na gorący kłaść łyżką nie za wielkie porcje, smażyć z obu stron, wyłożyć na ręcznik papierowy, później posypać cukrem pudrem.

Smacznego :)

niedziela, 28 czerwca 2015

Natura wzywa, czyli wakacyjne podboje Polki na Ziemiach Kszaubsko-Kociewskich :)

Grafika: www.bywajtu.pl

3, 2, 1, 0, start :) Jutro odpalam miotłę, pakuję na pokład osobistego chłopa i włochate monstrum w postaci wielce nieszablonowej mastifki tybetańskiej i odlatuję na wieś leżącą na pograniczu Kaszubsko-Kociewskim. Jak dobrze pamiętam, to niezwykle sympatyczna i utalentowana blogerka prowadząca blog KURA PAZUREM zamieszkuje Ziemię Kociewską. Mam nadzieję na spotkanie niezapomnianych zachodów słońca w towarzystwie ptactwa zamieszkującego jeziora i rzeki, odurzenia zapachem kwiecia panoszącego się po przecudnych łąkach kociewskich oraz naładowanie akumulatorów niezwykłą muzyką przyrody. Oczywiście tony sprzętu wędkarskiego zabrane, aparaty fotograficzne, lornetki i lupy, by przyrodę ojczystą poznawać z każdej możliwej strony. Jeżeli ktoś ma wizję moich morderczych połowów i konsumowania biednych rybek to informuję, że jestem zwolenniczką opcji "złap i wypuść"; nie pożarłam każdej złowionej ryby i ciężko przychodzi mi pakowanie do przewodu pokarmowego moich zdobyczy. 
Wszystkim czytającym życzę letnich powiewów radości, odpoczynku, natchnienia; w miarę możliwości będę nadawać blogowo, o ile technika i zasięg pozwolą :)