Czasami człowiek musi, bo inaczej się udusi...

Wiecznie siedzieć w domu nie można, nawet jak się ma obniżoną odporność i połyka się wory prochów. Dla zdrowotności psychicznej musowo było łeb wywietrzyć i udać się w jakieś zadziczone miejsce. No może nie do końca zadziczone, bo trochę ludzi wpadło na podobny pomysł. Zapakowaliśmy zatem zadki z Marianem i udaliśmy się w kierunku Rzeczki - wsi położonej w gminie Walim. Celem wyprawy była przebieżka po Parku Krajobrazowym Gór Sowich. To może tytułem wstępu kilka mądrości na ten temat, nie mojego autorstwa, żebyśmy wszyscy o tym miejscu garść informacji liznęli...
Park Krajobrazowy Gór Sowich o łącznej powierzchni 8140,7 ha, leży na terenie czterech powiatów: kłodzkiego, wałbrzyskiego, dzierżoniowskiego i ząbkowickiego, a jego zachodnia część, o powierzchni 784,09 ha znajduje się w granicach gminy Walim. Park obejmuje szczytowe partie Gór Sowich, chroniąc Puszczę Sudecką – lasy z udziałem buka, wiązu i modrzewia. Park położony jest w Sudetach Środkowych. Góry Sowie, zbudowane z prekambryjskich skał gnejsowych, przez wielu uważane są za najstarsze góry w Polsce, a nawet w Europie. Ich wiek ocenia się na 2,5 miliarda lat.

Najwyższe szczyty to, w północnej części gór Wielka Sowa (1025 m n.p.m.) wraz z sąsiednią Małą Sową (972 m n.p.m.) oraz na południu Kalenica (964 m n.p.m.) z sąsiednim szczytem – Słoneczną (949 m n.p.m.). (Źródło: walim.pl)

Na miejscu powitał nas wiatr, który najbardziej szalał na parkingu, co nieco ostudziło nasze podekscytowanie piękną zimą rozciągającą się dookoła. Wiatr na szczęście przestał wiać po wejściu na szlak i zrobiło się całkiem przyjemnie. 

Wędrówka początkowo szła opornie i nawet zadyszka się pojawiła, co mnie wcale nie zdziwiło, bo od prawie czterech miesięcy siedzę w domu i mało co się ruszam; aż dziwne, że nie padłam jak mops u wrót parku ;) Oczywiście spacer w śniegu zmusza mięśnie do większego wysiłku, czego efekty pojawiły się już następnego dnia w postaci dotkliwego bólu w łydkach. Ale czego się nie robi dla takich widoków...

Nie byłabym sobą, gdybym się nie rzucała do fotografowania obiektów mijanych po drodze i tak uzbierała się spora kolekcja zdjęć. Modele i modelki trafili się wyborni, ładnie pozowali i nawet żaden nie darł japy o zapłatę ;)

Było magicznie, malowniczo i od razu człowiekowi się lepiej zrobiło jak pohasał po śniegu niczym bielutki zajączek polarny; znaczy się w moim przypadku niczym czarna owca podhalańska co widać na pierwszej fotografii. Skusiłam się nawet po drodze na gorącą czekoladę prosto ze schroniska, co w przypadku nie picia takich trunków od października było jak uczta w czasach dobrobytu i beztroski, gdy w Rzeczypospolitej panowali królowie z saskiej dynastii Wettynów. 

Także polecam te rejony Polski - i zimą, i latem jest pięknie, a szlaki nie są wcale wymagające; warto poszukać takich szlaków, gdzie nie ma tłumów i wtedy mamy prawdziwą przyjemność z wycieczki.

Na koniec tego bajdurzenia, żeby nie było tak biało to się pochwalę faktem, iż stworzyłam, w końcu, logo dla Kobietoskopu. Jak się można było domyślić jest kolorowe, bo takie jest to miejsce i taki jest jego cel - kolorowy świat na przekór wszystkim i wszystkiemu. Oczy też się pojawiają, bo jestem obserwatorem rzeczywistości; są oczy gada, ptaka i człowieka jako obraz sposobu patrzenia na to i owo. A mój avatar to literka K z kobietą w tle, bo tak Marian podpowiedział, a ja jak przystało na kobietę niezwykle ugodową uległam tej sugestii ;) 

Księżniczka w pałacu z kuchenną rewolucją co jej wyszła bokiem i kotletem z mielonego hełmu rycerza...

Jesień ma swoje niewątpliwe uroki. Dziś migawki z Sandomierza, Czyżowa Szlacheckiego oraz Baranowa Sandomierskiego. W Sandomierzu miałam przyjemność, a właściwie nieprzyjemność, sprawdzić efekty kuchennych rewolucji przeprowadzonych przez Magdę Gessler. Restauratorka szalała w lokalu zwanym Casa de Locos (dawna Cubanita). Niestety jedzenie, które zamówiłam spodziewając się fajerwerków, było po prostu niesmaczne, żeby nie określić go gorzej i dyplomacją się wykazać. Obsługa też pozostawiała wiele do życzenia. Jak się okazało nie jestem odosobniona w tej opinii: przeczytałam sporo komentarzy w internecie i większość jest negatywna. Cóż... Widać właściciele wyszli z założenia, że nakarmią ludzi, tylko i wyłącznie, tekstem: tu odbyły się kuchenne rewolucje. W każdym razie ja nie polecam tego miejsca. 

W Czyżowie Szlacheckim zaliczyłam nocleg w Pałacu, niczym rasowa księżniczka. Jest tylko jedno ale: pokoje, zwane szumnie apartamentami, to raczej mgliste wspomnienie po pałacowych luksusach. Złośliwi mogą rzec: jaka księżniczka, taki pałac ;) Na stronie internetowej Pałacu wszystko prezentuje się wybornie, niestety rzeczywistość bije po oczach swoją prawdą. W ramach wycieczki po sandomierskiej ziemi odwiedzić można, bo pałac z zewnątrz i okolica prezentują się pięknie.

Czas na Baranów Sandomierski. Zamek w Baranowie Sandomierskim, nazywany też "małym Wawelem", dawna siedziba rodu Leszczyńskich, to światowej klasy zabytek, który od lat przyciąga zwiedzających, amatorów aktywnego wypoczynku jak i przedsiębiorców poszukujących atrakcyjnego miejsca na organizacje szkoleń, konferencji czy też spotkań biznesowych. Zamek urzekająco wpisuje się w nadwiślański pejzaż i jest otoczony 14 ha parkiem z polem golfowym. Na terenie zamku działa muzeum, w którym można zapoznać się z historią obiektu i jego właścicieli. Natomiast, ja jak to ja, będę się czepiać jak rzep psiego ogona kuchni zamkowej. Kotlet rycerski w towarzystwie nieudolnie upieczonych ziemniaków i surówki, której było tyle co kot napłakał, zrobił na mnie wrażenie... Prawdopodobnie był zrobiony ze stuletniego, starego mięcha mielonego razem z hełmem rycerza - może stąd nazwa? Na szczęście zamek był piękny i przyćmił kiepskiego kotleta - w końcu nie samym chlebem człowiek żyje ;)

Sandomierz

Czyżów Szlachecki

Baranów Sandomierski

Grafika: Eve Daff

Czy każde ZOO to zło?

Dawno nie byłam w ZOO, więc w pewien październikowy weekend poniosło mnie do Opola. Wiem, że to zwierzęta w niewoli, ale może takie ZOO jest ich ostatnią bezpieczną ostoją? Zawsze mam mieszane uczucia jak jestem w takim miejscu, ale pocieszające jest to, że mieszkańcy ogrodów zoologicznych mają naprawdę dobre warunki życia.

Ogród Zoologiczny Opole powstał w latach 30-tych XX wieku na terenie parku położonego na Wyspie Bolko, którego prywatny fragment zajmujący około 1 ha został przekształcony w zwierzyniec. W 1936 roku, ze względu na ogromną popularność tego miejsca, ówczesne władze miejskie udostępniły ZOO publiczności, jednocześnie opłacając jego utrzymanie. W czasie II Wojny Światowej zwierzęta zostały wywiezione do Niemiec, a zniszczenia spowodowały likwidację obiektu. Dopiero w 1952 roku powstał Komitet Odbudowy Zwierzyńca w Opolu, którego staraniem 22 lipca 1953 roku Ogród został ponownie otwarty zajmując powierzchnię 2,4 ha. Klatki i wybiegi budowano w czynie społecznym, a kolekcję krajowych zwierząt wzbogacano o rzadkie i egzotyczne gatunki. Ogromnym sukcesem okazał się pierwszy w Polsce przychówek niedźwiedzi himalajskich i walabii Bennetta.

W 1980 roku powiększono powierzchnię ZOO do 19 ha, co stało się impulsem do dalszej rozbudowy, prowadzonej jednak w sposób prosty i tani gdyż przypadła na okres kryzysu.

W 1996 roku powstała nowa koncepcja modernizacji ZOO, w myśl której zwierzęta z danych kontynentów mają być eksponowane na jednym obszarze ogrodu, w tak zwanych krainach zoogeograficznych.

W 1997 roku Ogrodowi grozi ponowna likwidacja, kiedy to powódź stulecia, która nawiedza Opole, całkowicie niszczy jego teren i obiekty.

W 1998 roku ZOO odradza się po raz trzeci. Krok po kroku oddawane są kolejne obiekty, budowane wg nowej koncepcji. Przebudowywana jest również kolekcja zwierząt. Po raz pierwszy do Opola zostają sprowadzone, żyrafy, nosorożce, pandy rude, mrówkojady oraz różne gatunki małp i małpiatek. Specjalizacją ZOO staje się hodowla pazurkowców, lemurów i zwierząt kopytnych. W 2002 roku powstaje żyrafiarnia, w 2005 - wybieg goryli, a w 2007 - basen z jedynymi w Polsce uchatkami kalifornijskimi. W 2011 roku zostaje oddany pawilon płazów - najbardziej zagrożonej wyginięciem gromady kręgowców, oraz nowa żyrafiarnia, gdyż świetnie rozmnażającego się stada żyraf stary obiekt już nie jest w stanie pomieścić. 

Informacje pochodzą ze strony internetowej: ZOO Opole

A poniżej moja krótka fotorelacja:

Grafika: Eve Daff