ŁOŚ równa się FACET, czyli rozważania małolata...

Grafika: clubpenquin.wikia.com

Rzecz dzieje się przed blokiem…

- Ceść! - rzuca sąsiad-małolat (w porywach lat 3) do mojego osobistego Konkubenta ;)

- Cześć! - odpowiada Luby.

- Co masz? Co masz? Co masz? - pyta małolat wskazując na mały znaczek znajdujący się na koszulce Lubego.

- Aaa… to jest łoś! - pada odpowiedź. 

- Hmm… - małolat patrzy na koszulkę, na Lubego… widać, że komórki mózgowe pracują (w tym wieku, jeszcze się im to zdarza u męskiego gatunku)… po czym zadaje błyskotliwe pytanie: 

- A łosie noszą okulary i zegarki? - badawcze spojrzenie na Lubego, który nosi okulary i ma na ręce zegarek…

- Nie, nie noszą… 

Dzieci to jednak mają niezmącone niczym spojrzenie na świat pełne brutalnej prawdy ;)

Nawiązując do opowiastki pokusiłam się o wykonanie małej analizy dotyczącej, poruszonego w opowiastce, podobieństwa pomiędzy łosiem i facetem:

1. Łosie i mężczyźni to ssaki: ten pierwszy to największy, współcześnie żyjący, gatunek ssaka kopytnego z rodziny jeleniowatych; ten drugi nie jest kopytny, ale z rodziny jeleniowatych, jak najbardziej być może… 

2. Łosie są w Polsce pod ochroną, co jest oczywiste, gdyż to rzadkie i piękne stworzenia; mężczyźni niestety nie kwalifikują się, ani pod określenie rzadki, ani piękny… więc pod ochroną nie są…

3. Łoś jest największą w Polsce zwierzyną łowną. I tutaj możemy znaleźć pewne podobieństwa… mężczyzna może stać się zwierzyną łowną, czyli pozyskiwaną w drodze polowania dokonywanego przez innego człowieka (statystycznie – najczęściej przez kobietę); sposoby odłowu i polowania są oczywiście inne w obydwu przypadkach – w przypadku łosia jest większa śmiertelność, ale bardziej humanitarna; faceci też są narażeni na śmiertelność, ale po wieloletnich mękach związanych z próbą oswojenia przez innego człowieka (statystycznie – najczęściej przez osobnika płci żeńskiej)…

4. Łoś porusza się powoli i niezgrabnie, mężczyzna również…

5. Łoś żeruje w dzień i w nocy, ale największą aktywność wykazuje wczesnym rankiem i wieczorem. Przemierza duże odległości w poszukiwaniu pożywienia. Mężczyzna żeruje, aczkolwiek trudno tutaj wyznaczyć typowe pory żerowania, no i absolutnie nie pokonuje dużych odległości w poszukiwaniu pożywienia…

6. Łosie nie gromadzą haremu i nie mają takich potrzeb; mężczyźni, gdyby mogli to oczywiście, by gromadzili… Tutaj nieśmiało pragnę zwrócić uwagę na zdecydowanie bardziej rozsądne myślenie łosi w aspekcie ekonomicznym…

7. Samiec łosia poszukujący samicy nie pobiera pokarmu i w okresie rui może stracić 1/5 masy ciała; no z takim poświęceniem ze strony mężczyzn, na pewno, się nie spotkamy…

Poszukiwanie punktów, od 8. do nieskończoności, pozostawię do indywidualnej analizy (dla chętnych). Jak to w świecie nauki bywa problem dotyczący podobieństwa pomiędzy łosiami i facetami wymaga dalszych, skrupulatnych badań…

W poszukiwaniu męskiej logiki...

Postanowiłam leciutko się przejechać po zagadnieniu, nieco kontrowersyjnym, po męskiej logice, która jawi się jako, bardzo dziwaczny, twór myślowy. Moje rozważania pozwolę sobie podeprzeć przykładami z życia zaczerpniętymi:

Przykład nr 1: Od przybytku głowa nie boli…

Kilka dni temu nie udało mi się zakupić prażonych i solonych pestek z dyni, a obiecałam Lubemu, że kupię.  Owe pestki były dostępne w Lidlu, no, ale akurat, wtedy ich nie było. Wczoraj wróciłam z pracy i słyszę w progu: Byłem na zakupach! Były pestki! Kupiłem 15 paczek! Stanęłam, lekko oszołomiona tą wiadomością i pytam: Otwieramy jakiś bufet dla ptactwa osiedlowego? Moja ironia, niestety, nie spotkała się z życzliwym przyjęciem. Rozumiem, że prażone pestki z dyni, może i są towarem unikatowym, ale żeby od razu tyle kupować?!? Nie rozumiem… Moja znajoma odnotowała podobne zachowanie: sama nie lubi kaszy, więc okłamała męża, że nie było w żadnym sklepie tej nieszczęsnej kaszy, dlatego na obiad będą ziemniaki. Na drugi dzień mąż przybył z radosnym wyrazem twarzy oznajmiając w progu, iż jemu się udało dostać kaszę: Kupiłem, na zapas, 5 opakowań! Może oni nie otrząsnęli się z piętna PRL-u, dzieciństwo spędzone w tych czasach mogło zostawić głębokie urazy w psychice lub mają wrodzoną potrzebę posiadania, tego co posiadają, w dużych ilościach, oczywiście na miarę swych możliwości finansowych. Tutaj możemy leciutko zboczyć w kierunku poligamii ;)

Przykład nr 2: Ser to nie sernik…

Dawno, dawno temu upiekłam wieczorem sernik na kruchym cieście; zostawiłam go na stole w kuchni, aby ostygł. Rano patrzę i oczom nie wierzę - ser wyżarty, ciasto zostawione… W pierwszej chwili podejrzenie pada na psa, ale nasza Pyśka ma zdecydowanie większy rozstaw szczęki, niż to coś, co zrobiło spustoszenie na serniku. Przychodzi Luby z łazienki, więc go dopadam:

- Zjadłeś ser?!? – pytam pokazując na blachę ze zmasakrowanym sernikiem.

- Nie! No co Ty! – pada odpowiedź okraszona durnowatym uśmiechem.

- A kto zjadł? Pies? Ja? Znudziło mu się życie i podłożył pod siebie bombę?!?

- Nie wiem… Ja sera nie zjadłem, tylko sernik… z mleczkiem… w nocy… byłem głodny… Aaa… następnym razem - nie dodawaj ciasta, nie pasuje, a nie chciałem sobie popsuć smaku, to zostawiłem…

Bez komentarza…

Od tego czasu serniki, które wypiekam są pozbawione ciasta.

Przykład nr 3: Pułapka na sikorkę…

Myłam okno balkonowe i niestety, pewne lotne stworzenie, zwane sikorką, postanowiło nawiedzić nasze mieszkanie, wleciało i obija się o ściany; oczywiście pies wyczaił, że jakaś nowa, interaktywna zabawka lata po mieszkaniu i rozbudził w sobie instynkt dzikiego łowcy. Następuje scenka niczym z czeskiej komedii: ja ze ścierą w ręce, biegam za ptakiem; drę się, żeby wypłoszyć dziada z lokalu; pies biega za mną, za ścierą i za ptactwem - rozbawiony i rozochocony do granic możliwości. Przypomnę, iż waga psiny waha sie pomiędzy: 50, a 60 kg. Cudem nie dewastujemy wszystkiego na trasie tej gonitwy. W końcu sikorka wlatuje za lodówkę i cisza… Lodówka zabudowana meblami, szans na wydostanie stwora nie ma; już roztaczam wizję rozkładających się zwłok ptasich i tego smrodu, który towarzyszy tej procedurze. Pies i ja opuszczamy pole bitwy;  postanawiam w ciszy poczekać na rozwój sytuacji - może sikorka uzna, że tego stada wariatów już nie ma i wyjdzie. Faktycznie - wyfrunęła, zagoniłam ją w stronę okna, oczywiście wyglądało to podobnie jak wcześniej, miałam tylko większą szmatę, ptak odleciał.  Ale do rzeczy… Mój osobisty Konkubent wrócił z pracy, więc od progu opowiadam o przygodzie z sikorką.  A on, wysłuchawszy, mówi: A nie mogłaś zawiesić słoniny na sznurku? Albo widziałem na Discovery, jak takie pułapki na ptaki robili… Nie no… opadło mi wszystko, co mogło opaść… Nie wiem jak Wy, ale ja mam ukończony kurs dla zaawansowanych: Budowa pułapek na sikorki, a słoninę, to chyba, sobie miałam z grzbietu wykroić i wieszać na sznurze, oczywiście wcześniej podwędziwszy w kieszonkowej wędzarni, żeby aromat był kuszący ;) Także, jak sikorki lub inne ptaki, wlecą Wam do domów - to wiecie co robić ;)

Przykład nr 4: Każdy ma swoje dziury…

Opowieść zasłyszana od znajomych: Jedzie para samochodem: ona, on i dziecko… Ona prowadzi, wjeżdża w dziurę - oczywiście niechcący… Pada komentarz: No, nie możesz, jakoś tych dziur omijać? Dzieciak się poobija! Podobna sytuacja: tym razem prowadzi facet; wjeżdżają w dziurę i co słychać: Noż, ku….! Za co my te wszystkie podatki płacimy, same dziury w tych drogach…

Bez komentarza…

Wniosek z tego taki: 

Po raz kolejny potwierdza się, naukowo udowodniona, teoria o zdecydowanie odmiennych drogach ewoluowania logiki damskiej i męskiej ;)

Dowcip tematyczny:
Mąż robi jajecznicę. Nagle żona wpada do kuchni i krzyczy:
- Ostrożnie!!! UWAŻAJ!!! Więcej masła!!! Cholera, smażysz za dużo jajek na raz!!! ZA DUŻO!!! Mieszaj! MIESZAJ SZYBCIEJ!!! Dodaj jeszcze masło!!! GDZIE JEST MASŁO??? Jajka się przykleją!!! UWAŻAJ!!! Powiedziałam – UWAŻAJ!!! NIGDY mnie nie słuchasz, jak robisz jajecznicę!!! NIGDY!!! Odwróć jajka!!! SZYBKO!!! Nienormalny jesteś??? Całkiem Cię pogięło??? SÓL!!! UŻYJ SOLI!!! SÓÓÓÓÓÓL!!!

Mąż w zdumieniu patrzy na żonę:
- Odbiło Ci??? Myślisz, że nie potrafię zrobić jajecznicy?
- Chciałam Ci tylko uświadomić, co przeżywam, kiedy prowadzę samochód...  :)

Grafika: Eve Daff

WIERSZYK - Kanapeczki!

KANAPECZKI

Kromka chleba, pół bułeczki,

będą pyszne kanapeczki!

Świeże masło i pachnące -

wyląduje dziś na kromce!

Na masełko - plaster szynki -

od różowej, wiejskiej świnki!

A na szynkę - ser wędruje:

żółty, w dziurkach się lubuje!

Pomidorek ser przykrywa i

rzodkiewki zaraz wzywa!

Na rzodkiewki - szczypior spada,

szczypta soli ich dopada!

Tak kanapka nam powstała!

Zdrowa, pyszna, doskonała!

Więc zajadaj ją kolego! 

My życzymy Ci: Smacznego!

WIERSZYK - Ogrodowe łobuziaki!

Ku uciesze, mam nadzieję, rodzicieli pozwoliłam sobie stworzyć kolejny bajowierszyk, z zadaniem rysunkowym, mający na celu bliższe zapoznanie się z niektórymi warzywkami i owocami :)

OGRODOWE ŁOBUZIAKI

Dziś w ogrodzie wielka draka:

Pan pomidor zbił buraka!

Dołączyła się brzoskwinia –

oberwała od niej dynia!

Popłakały się rzodkiewki,

obraziły się marchewki!

Por z sałatą rwały liście,

gdy pan ziemniak wlazł na wiśnię!

Płaczą szpinak i kapusta,

wystraszyła je pietruszka!

Rzepa z grochem krzyczą w kącie –

na cukinię, co się kąpie!

Szczaw i szpinak drwią z cebuli,

która się do bobu tuli!

Dwie papryki z patisonem –

skaczą dziko przed melonem!

Szczypior z koprem szczypią śliwki,

pomagają im oliwki!

Kalarepa szczaw tarmosi,

jabłko je o spokój prosi!

Karczoch z malin szydzi głośno:

Te to nigdy nie urosną!

Zrobił się straszliwy raban!

Ogrodowy trwa bałagan!

Tu dla dzieci jest zadanie!

Trudne będzie to wyzwanie!

W czarodzieja się zabawcie!  

I porządek zaprowadźcie!

Kartki z bloku przygotujcie!

I obrazek narysujcie!

Bohaterów opowiastki –

przenieście na swoje kartki!

Niech utworzą wielkie koło!

Niech zatańczą dziś wesoło!

Każdemu uśmiech dodajcie!

A ich nazwy pamiętajcie!

  

Zanim osądzisz DZIECKO ;)

Dziecięca fantazja nie zna granic i tylko nam, dorosłym, wydaje się, że małolaty to wyłącznie świństwa potrafią zmalować. To, w jaki sposób dziecko postrzega świat znajduje odzwierciedlenie w jego pracach plastycznych. Poniżej kilka przykładów wesołej twórczości z wyjaśnieniem - co autor miał na myśli ;)

Grafika i teksty pochodzą ze strony internetowej: kobieta.onet.pl

1. To oczywiście jest latarnia morska.

2. Ten rysunek prezentuje nożyczki (to może być pierwszy krok w stronę malowania martwej natury).

3. W tym przypadku dziecko stworzyło na papierze superbohatera - oto Człowiek Nożyczki.

4. Ten rysunek przedstawia szkic ptaka.

5. Obrazek przedstawia autora, który bawi się ze swoim kotem.

6. Nikt chyba nie wątpi, że to jest dinozaur?

7. Oto kolejny portret kotka.

8. W tym przypadku na pierwszy rzut oka widać, że to żyrafa.

9. Ten chłopiec narysował astronautę.

10. To dziecko narysowało tatę podczas koszenia trawy przed domem.

"Psychologowie podkreślają, żeby nigdy nie krytykować rysunków dziecka, nie oceniać negatywnie. Dzieci po prostu rysują na swój własny sposób. Warto spokojnie dopytać się, dlaczego coś wygląda tak, a nie inaczej. W końcu niebo nie zawsze musi być błękitne, a trawa zielona..." (kobieta.onet.pl) 

Bajowierszyk dla dzieci - CZEKOLADA.

W ramach intensywnego trenowania szarych komórek zawartych w mojej mózgoczaszce pokusiłam się o stworzenie dzieła, które być może stanie się inspiracją do wytworzenia większej ilości bajowierszyków tłumaczących dzieciakom to i owo :)

CZEKOLADA

Zapytała mała Ada:

Skąd się bierze czekolada?

Słodka, pyszna i pachnąca,

taka twarda i lejąca?

Mama Ady pomyślała i 

tak córci powiedziała:

nasza Ziemia lasy skrywa,

tropikami je nazywa,

rosną w nich przeróżne drzewa,

każdy ptaszek o nich śpiewa.

Jedno drzewo jest bajkowe,

bo ma ziarna kakaowe.

Dzielni ludzie je zbierają,

suszą, mielą, przerabiają.

Wysyłają je w świat cały,

żeby ludziom radość dały.

Czekolada z nich powstanie,

to odpowiedź na pytanie!

Matka Polka to terrorystka?!?

Matka Polka to odrębny gatunek… Nie każda kobieta zostaje matką, ale te którym właśnie taką rolę matka natura sprezentowała, zostają poddane dziwnej obróbce psychicznej. Z punktu widzenia nie-matki tak to postrzegam. Oczywiście nie wszystkie matki doznają przetasowania mózgowego, które poszło w nieodpowiednią stronę, niektóre z nich pozostają w miarę normalne. 

Miałam okazję poobserwować i poobcować z taką Matką Polką terrorystką. Na wyposażeniu miała kilkumiesięczną pociechę, która już w tak młodym wieku bardzo skutecznie manipulowała swoimi rodzicielami. Ktoś powie: co Ty możesz wiedzieć o macierzyństwie i wychowaniu dzieci? No coś tam, niestety, wiem, pomimo tego, że swojego przychówki nie posiadam. Poza tym, nie trzeba być rodzicem, żeby dostrzegać, mało sensowne działania dyktowane tylko i wyłącznie faktem, że jestem matką przez duże M - pogrubione i podkreślone.

Może przytoczę kilka przykładów zachowań w wykonaniu naszej Matki. Czy Matka Polka ma prawo żądać absolutnej ciszy otoczenia, bo jej dzidzia śpi? Hmm… We współczesnym świecie niewykonalne, prędzej czy później, dziecko zmierzy się z decybelami naszego globu – niekoniecznie miłymi dla uszka. Czy wymuszanie z miną mordercy, aby przy spożywaniu śniadania tak manipulować sztućcami, by nie wydawać absolutnie żadnych odgłosów nie świadczy o lekkim zwichrowaniu naszej Matki? Nie wspomnę tutaj o biednym małżonku tejże rodzicielki – chłopina jest sprowadzony do poziomu usługiwacza, który na każde żądanie Matki Polki i jej bezcennego dziecięcia powinien stać w pełnej gotowości. Oczywiście Tatuś, wedle mózgowania naszej Matuli, absolutnie nie nadaje się do ululania dzieciątka – tylko Ona w pełni odpowiedzialnie zrealizuje to zadanie, a z drugiej strony zarzuca naszemu ojczulkowi, że nie interesuje się w wystarczającym stopniu dzieckiem. Zarówno Ona jak i On popadają w niewytłumaczalne koło absurdu, które toczy się w rytmie dyktowanym przez niemowlaka. No tak… dziecko wywraca świat rodziców do góry nogami, tylko czy dorośli ludzie powinni poddać się takiemu bezmyślnemu wywrotowi…? Najgorsze w tym wszystkim jest to, że Matka terrorystka zupełnie w innym świetle widzi swoje zachowanie – może to kwestia nadmiaru jakiś niewłaściwych hormonów? 

Ktoś kiedyś powiedział, że w wychowaniu dzieci powinniśmy być, przede wszystkim, nastawieni na siebie, powinniśmy znaleźć czas na przyjemności, zajęcia, które choć na chwilę wyzwolą nas z rodzicielstwa, w przeciwnym razie staniemy się sfrustrowanymi, niezadowolonymi z życia maszynami, które nie wychowują, tylko są wychowywane przez małolata/małolatę, który/która i tak w wieku dojrzewania wygarnie nam, jakimi to jesteśmy … ... ...; tu zapewne padną niecenzuralne, kwieciste słowa naszej ukochanej latorośli. 

Może warto się zastanowić nad swoim rodzicielstwem póki nie jest za późno, a nasz mózg nie stał się papką podporządkowaną dziecku.